"Niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia" /na przykład przez samowolne wybudowanie domu letniskowego/ w rozumieniu art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ polega - w odniesieniu do Kampinoskiego Parku Narodowego - na naruszeniu unikalnego charakteru tego Parku, a w szczególności jego walorów przyrodniczych i zdrowotnych, oraz na naruszeniu równowagi przyrodniczej.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stanisława Z. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 15 sierpnia 1983 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki samowolnie zrealizowanego obiektu letniskowego.
Decyzją z dnia 22 kwietnia 1983 r. naczelnik Gminy S. B., na podstawie art. 37 ust. 1 /bez sprecyzowania punktów/ ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/, nakazał rozbiórkę domku letniskowego, wybudowanego przez Stanisława Z. na działce nr 143 we wsi H. Działka ta stanowiła własność Stanisława i Danuty małżonków M. Termin rozbiórki ustalono do dnia 15 maja 1983 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że domek letniskowy wzniesiono na terenach upraw rolnych, przewidzianych do wykupu przez dyrekcję Kampinoskiego Parku Narodowego. Realizacja domku nastąpiła bez zgody terenowego organu administracji państwowej, na działce nie będącej własnością Stanisława Z.
Po rozpoznaniu odwołania Stanisława Z., Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy decyzją nr UA-05/B/X-NO/14/83 z dnia 15 sierpnia 1983 r. zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy, odraczając jedynie termin wykonania rozbiórki do dnia 30 czerwca 1984 r.
Na powyższą decyzję wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stanisław Z. wnosząc o jej uchylenie, ponieważ z uzyskanych przez niego informacji w dyrekcji Kampinoskiego Parku Narodowego wynika, że teren, na którym jest postawiony domek, nie jest objęty granicami Parku. Aczkolwiek domek został wzniesiony bez zezwolenia, w przekonaniu skarżącego wykonany został zgodnie z zasadami sztuki budowlanej i względy słuszności przemawiają za wydaniem zezwolenia na budowę.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy wnosił o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Na rozprawie przed Naczelny Sądem Administracyjnym w dniu 30 stycznia 1984 r. pełnomocnik skarżącego wnosił o odroczenie rozprawy i zwrócenie się do dyrekcji Kampinoskiego Parku Narodowego z zapytaniem, czy działka nr 143 we wsi H. jest lub będzie przeznaczona do wykupu na rzecz Parku, a także o zwrócenie się do Urzędu Gminy S. B. o złożenie planu zagospodarowania przestrzennego wsi H.
Uwzględniając wnioski pełnomocnika skarżącego, Naczelny Sąd Administracyjny odroczył rozprawę w dniu 30 stycznia 1984 r. i postanowił zobowiązać Urząd Miasta Stołecznego Warszawy do złożenia w terminie 14 dni planu zagospodarowania przestrzennego wsi H. gmina S. B., bądź wyrysu z tego planu - w części obejmującej działkę nr 143, z dokładnym wskazaniem ograniczeń jakie z tego planu wynikają. nadto Sąd postanowił zwrócić się do Urzędu Gminy S. B. o wyjaśnienie, na jakiej podstawie i z jakiej powierzchni gruntów Stanisław Z. otrzymał wymiar podatku od nieruchomości za grunty nabyte - prawdopodobnie - na podstawie prywatnej umowy od Danuty i Stanisława małżonków M.
W wykonaniu powyższego postanowienia Naczelnik Gminy S. B. pismem z dnia 22 lutego 1984 r. poinformował Sąd, że Stanisław Z. otrzymał nakaz płatniczy podatku od nieruchomości za budynek letniskowy, który posiada we wsi H. Domek jest wybudowany na terenie gospodarstwa rolnego o pow. 1,76 ha, stanowiącego własność Stanisława i Danuty małżonków M. Natomiast nie jest opodatkowany z tytułu posiadania gruntów.