Skarga Alicji W. na decyzję Wojewody Suwalskiego w przedmiocie przydzielenia lokalu zamiennego na wniosek wojskowego organu administracji państwowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w W., a także
Tezy

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrzenia skargi na decyzję terenowego organu administracji państwowej o przydziale lokalu zamiennego na wniosek organu administracji wojskowej sporządzony w trybie ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych /Dz.U. nr 19 poz. 121/, jako skargi należącej do zakresu przedmiotowego z art. 196 par. 2 pkt 7 Kpa.

2. Terenowy organ administracji państwowej, działający na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych, ma nie tylko prawo, lecz również obowiązek ustalić, czy wskazany przez wojskowy organ kwaterunkowy lokal zamienny odpowiada wszelkim warunkom określonym w art. 29 ust. 1 tej ustawy.

3. Ponieważ art. 29 ust. 1 pkt 3 powyższej ustawy określa, że lokal zamienny ma odpowiadać, pod względem powierzchni mieszkalnej, uprawnieniom strony, organ wydający decyzję o przydziale takiego lokalu ma obowiązek uwzględnić uprawnienia wynikające z przepisów szczególnych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Alicji W. na decyzję Wojewody Suwalskiego z dnia 10 lutego 1983 r. w przedmiocie przydzielenia lokalu zamiennego na wniosek wojskowego organu administracji państwowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Suwalskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z dnia 2 listopada 1982 r. nr 2444/II Wojskowy Rejonowy Zarząd Kwaterunkowo-Budowlany w B. utrzymał w mocy decyzję Dowódcy Garnizonu W. nr 6/82 z dnia 6 września 1982 r. w sprawie przydziału Alicji W. lokalu zamiennego. Decyzje organów wojskowych powoływały się na przepisy prawa właściwe w sprawach gospodarowania kwaterami wojskowymi.

W związku z powyższymi decyzjami Kierownik Wojskowej Administracji Koszar w W. wystąpił do Naczelnika Miasta i Gminy w W. z wnioskiem o przydzielenie Alicji W. lokalu zamiennego nr 19 w budynku nr 4 przy ul. B. P., składającego się z 2 pokoi i kuchni o powierzchni użytkowej 42,52 m2 /w tym powierzchni mieszkalnej 25,80 m2/, w zamian za zajmowany dotychczas lokal nr 4 w budynku nr 15 przy ul. B. S.

Stosownie do tego wniosku Naczelnik Miasta i Gminy w W. wydał w dniu 17 grudnia 1982 r. decyzję nr GTiK. 8174/53/82 z powołaniem się na art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych /Dz.U. nr 19 poz. 121/ oraz art. 51 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, orzekając o przydziale Alicji W. i dwojgu jej dzieciom wyżej wymienionego lokalu zamiennego. W decyzji podano, że lokal ten wyposażony jest w łazienkę, centralne ogrzewanie, gaz i ciepłą wodę z piecyka gazowego, a przydział następuje na wniosek Wojskowej Administracji Koszar w W.

Alicja W. przed otrzymaniem tej decyzji zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego z dnia 2 listopada 1982 r., a następnie w dniu 4 stycznia 1983 r. odwołała się do Wojewody Suwalskiego od decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w W. z dnia 17 grudnia 1982 r. Skarga na decyzję organu wojskowego została przez Naczelny Sąd Administracyjny odrzucona postanowieniem z dnia 14 stycznia 1983 r. /I SA 1725/82/ z uzasadnieniem, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawach należących do właściwości wojskowych organów administracji państwowej. W odwołaniu zaś do Wojewody Suwalskiego Alicja W. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy z uwzględnieniem zarzutów zawartych w załączonej skardze do sądu administracyjnego, a mianowicie naruszenia art. 32 ust. 1-3 oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych, gdyż art. 32 głosi, że osoby, których prawo do osobnej kwatery stałej wygasło, pozostają nadal w zajmowanych kwaterach. Wprawdzie art. 32 ust. 2 pkt 1 i 2 przewiduje pewne ograniczenia tego prawa, ale takie okoliczności nie zachodzą w spornej sprawie. Jeżeli natomiast zachodzi konieczność przekwaterowania, lokal zamienny powinien spełniać warunki określone w art. 29 ustawy, to jest nie może być mniejszy od dotychczas zajmowanego i odpowiadać uprawnieniom osób przekwaterowywanych pod względem powierzchni /art. 29 ust. 1 pkt 3/. Alicja W. zatem uważa, że przysługuje jej lokal 3-pokojowy, gdyż taki zajmuje, jest przy tym nauczycielką.

Strona 1/4