O naruszeniu uzasadnionych interesów osób trzecich w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ można mówić jedynie wtedy, gdy naruszone są w tym względzie konkretne przepisy, warunki techniczne lub normy obowiązujące w budownictwie.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stefanii i Zbigniewa małżonków W. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia 24 września 1982 r. w przedmiocie zezwolenia dla Romana Ł. na budowę garażu.
Z akt sprawy wynika, że Roman Ł. bez wymaganego pozwolenia na budowę przystąpił do budowy budynku garażowego przylegającego do budynku mieszkalnego na działce przy ul. T. nr 9 w L.
W dniu wydania decyzji o wstrzymaniu robót budowlanych /dnia 20 października 1981 r./ budynek był w stanie surowym. W dniu 11 grudnia 1981 r. poinformowano Romana Ł. o formalnościach, jakich powinien dopełnić w celu uzyskania zgody na dokończenie budowy.
Decyzją z dnia 7 maja 1982 r. nr GT.IV.8381/2986/82 Prezydent Miasta L. zatwierdził plan realizacyjny wymienionego wyżej obiektu i udzielił pozwolenia na jego budowę.
Od decyzji tej wnieśli odwołanie sąsiedzi - Stefania i Zbigniew W., zarzucając, że wydana ona została na podstawie nieprawomocnej decyzji o lokalizacji, o której uchylenie wystąpili pismem z dnia 16 października 1981 r., ale wniosek ten pozostał bez rozpatrzenia. Decyzja z dnia 7 maja 1982 r. wydana została bez zbadania, czy garaż, łącznie z budynkiem mieszkalnym do którego ma być dobudowany, mieści się - jak podali - w granicach norm powierzchni całkowitej określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 czerwca 1980 r. /Dz.U. nr 15 poz. 52/.
Decyzją z dnia 24 września 1982 r. nr BPP.NB-601/6/68/82 Wojewoda Lubelski uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej szczegółowych warunków lokalizacji garażu i sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, natomiast utrzymał tę decyzję w mocy w pozostałej części, dotyczącej wymiarów garażu i jego lokalizacji na działce. W uzasadnieniu swej decyzji organ II instancji podał, że projekt obiektu, stanowiący integralną część decyzji, przewidywał wykonanie garażu, który usytuowany został narożem w odległości ok. 1,5 m od granicy działki Stefanii i Zbigniewa W., wrót przejazdowych oraz otworu okiennego. Takie usytuowanie garażu koliduje z przepisami rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/.
Biorąc pod uwagę fakt, że obiekt ten został zrealizowany, niezbędne jest dokonanie poprawek w dokumentacji technicznej - a w ślad za tym - likwidacja otworów od strony działki małżonków W., w celu przywrócenia obiektu do stanu zgodnego z prawem.
Tę ostatnią decyzję zaskarżyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno Roman Ł., jak i Stefania i Zbigniew W., z tym, że Roman Ł. zaskarżył decyzję w części dotyczącej uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, a małżonkowie W. - w całości.
Roman Ł. podniósł w skardze, że w decyzji nie wskazano przepisów, które dawałyby podstawę do jej wydania. Usytuowanie garażu spełnia warunki par. 12 ust. 2, par. 13 ust. 1 i 2 oraz par. 156 ust. 2 rozporządzenia Ministra Administracji, gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/.
Z kolei Stefania i Zbigniew W., niezależnie od argumentacji, która podana była w odwołaniu, zarzucali, że zaskarżona decyzja pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa materialnego. zdaniem skarżących, niewłaściwie zastosowano art. 40 prawa budowlanego, nie uwzględniając faktu istotnego ograniczenia, nasłonecznienia działki, mimo że wynika to z art. 37 ust. 2 tej ustawy. Ponadto organ II instancji pominął fakt naruszenia przez organ I instancji przepisów par. 12 ust. 1, par. 13 ust. 1, par. 155 ust. 1 pkt 2, par. 156 ust. 2 i par. 157 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r.