Skarga Haliny B. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji naczelnika Gminy w R.M. i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Sz., a także
Tezy

1. Przepisy art. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ mają zastosowanie powszechne, to znaczy odnoszą się do każdego stanu faktycznego, z którym prawo wiąże pojęcie lokalu zamiennego, a więc także w miejscowościach nie objętych przepisami o szczególnym trybie najmu lokali i budynków.

2. Ocena, czy lokal zamienny przydzielony w miejscowości pobliskiej nie pogorszy nadmiernie sytuacji osób przekwaterowywanych /art. 6 ust. 3 pkt 2 prawa lokalowego/, należy do tych osób, a nie do organu orzekającego o przekwaterowaniu.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Haliny B. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 30 lipca 1987 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji naczelnika Gminy w R.M. i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Sz., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Uzasadnienie strona 1/2

Halina B. jest wdową po Mirosławie B., który zmarł w 1975 r. będąc stałym pracownikiem Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W dniu 9 grudnia 1985 r. Naczelnik Gminy w R.M. postanowił wszcząć postępowanie w sprawie eksmisji Haliny B. z lokalu w nr 13a/3 do mieszkania położonego w miejscowości Z. nr 13. W uzasadnieniu tego postanowienia podał, że na podstawie art. 60 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ eksmisja jest uzasadniona, ponieważ Halina B. nie jest pracownikiem PGR i - pomimo upomnień -lokalu nie opuściła. Następnie w dniu 28 grudnia 1985 r., decyzją nr KM-2175/2/85 powołującą się na art. 7 pkt 1 i 2, art. 50 pkt 2 i art. 60 tej ustawy, Naczelnik Gminy w R.M. zarządził eksmisję Haliny B. z zajmowanego mieszkania funkcyjnego do mieszkania zastępczego, położonego w Z. nr 13. W decyzji powtórzono uzasadnienie z postanowienia.

Akta sprawy nie dostarczają informacji o tym, kiedy powyższą decyzję doręczono Halinie B., faktem natomiast jest, że w dniu 14 stycznia 1986 r. wpłynęło do Urzędu Wojewódzkiego w Sz. jej odwołanie, które zostało błędnie przesłane do Urzędu Miasta i Gminy w Ł. brak jest danych o jego rozpatrzeniu przez właściwy organ. Natomiast w dniu 21 kwietnia 1986 r. decyzją nr GKM.LL.E-8171/3/86 Zastępca Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Sz. z urzędu stwierdził nieważność postanowienia z dnia 9 grudnia 1985 r. i decyzji z dnia 28 grudnia 1985 r. Naczelnika Gminy w R.M., jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ w sprawie ma zastosowanie art. 61 ust. 2 prawa lokalowego, wobec którego zbędne było zarządzanie eksmisji.

Od tej decyzji Halina B. odwołała się do Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, podając argumenty natury osobistej, dotyczące wyłącznie spraw bytowych. W efekcie tego odwołania została wydana decyzja nr MG-O/087-K-131/86 z dnia 30 lipca 1986 r., według której Ministerstwo Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej /a więc nie organ administracji, którym jest Minister/ utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. W decyzji Ministerstwa podano, że zgodnie z par. 22 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152/ osoby bliskie pracownika zmarłego w czasie trwania stosunku pracy mają prawo do lokalu zamiennego. Obowiązek dostarczenia takiego lokalu obciąża dysponenta mieszkania funkcyjnego. Ponadto Ministerstwo wyjaśnia, że w wymienionej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 61 ust. 2 prawa lokalowego, który stosuje się w przypadku pozostawienia przez najemcę osób bliskich bez tytułu prawnego, z powodu wyprowadzenia się z mieszkania. W związku z powyższym zakład pracy powinien wydać decyzję o opróżnieniu przez Halinę B. zajmowanego mieszkania funkcyjnego, wskazując jednocześnie lokal zamienny, do którego wymieniona powinna się przeprowadzić.

Decyzję tę Halina B. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznając wydane decyzje za krzywdzące, ponieważ - między innymi - wskazane jej mieszkanie zastępcze znajduje się w innej miejscowości, położonej z dala od połączeń komunikacyjnych.

Strona 1/2