Tezy

Orzeczenia lekarskie wydawane w sprawach chorób zawodowych mają charakter opinii, o jakiej mowa w art. 84 par. 1 Kpa.

Z samej istoty tego dowodu wynika więc, że orzeczenie powinno zawierać uzasadnienie zajętego stanowiska z jednoczesnym odniesieniem się do przedstawionej przez skarżącego wcześniejszej dokumentacji lekarskiej, zwłaszcza gdy prezentowane są w nich odmienne oceny.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie strona 1/2

Okręgowy Inspektor Sanitarny PKP w W., decyzją z dnia 16.08.1996 r. - po rozpatrzeniu odwołania Anatola N. utrzymał w mocy decyzję Obwodowego Inspektora Sanitarnego PKP w B. z dnia 19.07.1996 r. orzekającą o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u odwołującego się. W uzasadnieniu podano, że w sprawie choroby zawodowej Anatola N. Poradnia Medycyny Pracy Obwodu Lecznictwa Kolejowego w B., po konsultacji w Centrum Naukowym Medycyny Kolejowej, wydała orzeczenie lekarskie z dnia 16.06.1996 r., w którym stwierdza brak podstaw do rozpoznania u niego choroby zawodowej. Ponieważ, zgodnie z par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej na podstawie orzeczenia lekarskiego, brak jest podstaw merytorycznych i prawnych do zmiany decyzji organu pierwszej instancji.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Anatol N. podniósł, że cztery badania słuchu wykazały u niego utratę słuchu, a tylko jedno badanie brak takiej utraty. Ma więc wątpliwości, czy organy orzekające w tej sprawie prawidłowo odmówiły stwierdzenia choroby zawodowej.

W odpowiedzi na skargę podniesiono, że rozpoznanie kliniczne chorób zawodowych jest zagadnieniem medycznym. Orzeczenie lekarskie w tym przedmiocie jest wiążące dla organów inspekcji sanitarnej. W tej sprawie dwie jednostki kolejowej służby zdrowia uprawnione do rozpoznawania chorób zawodowych zgodnie orzekły o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Organy inspekcji sanitarnej nie miały zatem podstaw prawnych do stwierdzenia choroby zawodowej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę za uzasadnioną. Zaskarżona decyzja została bowiem wydana z istotnym naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego. Naruszenie to polegało na niedostatecznym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy /art. 7 Kpa/, spowodowanym niedopełnieniem obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego /art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa/. Uchybienia te doprowadziły ponadto do naruszenia uprawnień procesowych, zagwarantowanych skarżącemu przepisami powołanego wyżej rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych. Stosownie bowiem do par. 9 ust. 1 tego rozporządzenia, pracownik nie zgadzający się z treścią orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania. W przypadku pracowników kolejowych - badania przez Centralny Ośrodek Badawczy Kolejowej Służby Zdrowia w Warszawie. W orzeczeniu lekarskim PKP Obwód Lecznictwa Kolejowego w B. /Poradnia Medycyny Pracy/ z dnia 16.06.1996 r. zostało zamieszczone pouczenie, że wniosek o ponowne przeprowadzenie badań w trybie odwoławczym należy kierować do Centrum Naukowego Medycyny Kolejowej w Warszawie. Na rozprawie sądowej Anatol S. oświadczył, iż zastosował się do tego pouczenia i wystąpił z wnioskiem do wskazanej w pouczeniu jednostki o ponowne przeprowadzenie badań, jednak żadnej odpowiedzi nie otrzymał.

Strona 1/2