Fakt powołania się przez organy administracji w decyzji na przepisy niewłaściwe w sprawie, jakkolwiek wskazuje na wadliwość działania tych organów, nie stanowi jednak przesłanki do uznania przez sąd, że nastąpiło naruszenie prawa w stopniu istotnym dla rozstrzygnięcia, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że organy administracji mogły wydać zaskarżone decyzje, mając do tego podstawę w innym przepisie tej samej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Romana S. na decyzję Wojewody Ostrołęckiego z dnia 8 lipca 1982 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki pomieszczenia gospodarczego.
Naczelnik miasta M.M. wydał w dniu 17 maja 1982 r. decyzję nr GKB-8386/4/82, mocą której wezwał Romana S. do rozbiórki przybudówki do magazynów Terenowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej przy ul. M. nr 27 w terminie do dnia 15 czerwca 1982 r. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 5, 38, 43, 46 i 47 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ oraz par. 38 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./, stwierdzając przy tym, że przybudówka "szpeci wygląd miasta", a jej istnienie jest niezgodne "z wymogami sanitarnymi i budowlanymi".
Od decyzji tej Roman S. odwołał się, wnosząc o jej uchylenie "jako niezgodnej z wymogami życia". Wskazał przy tym, że przybudówka ta nie może szpecić miasta, ponieważ od ulicy jest zasłonięta wysokimi budynkami mieszkalnymi. W przybudówce hoduje świnie, przy czym w bezpośrednim sąsiedztwie wybudowano wiele podobnych chlewików.
Decyzję tę Wojewoda Ostrołęcki utrzymał w mocy decyzją z dnia 8 lipca 1982 r. nr AN.I-8385/10/82 z powołaniem się na art. 5, art. 29, art. 46 i art. 54 ust. 1, 3 i 5 prawa budowlanego oraz par. 43 i par. 44 cytowanego rozporządzenia, stwierdzając w uzasadnieniu, że przybudówka została wybudowana samowolnie na terenie stanowiącym własność Skarbu Państwa, a sposób jej użytkowania pogarsza warunki mieszkaniowe okolicznych mieszkańców.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Roman S. wniósł o jej zmianę przez zawieszenie jej wykonania do czasu podjęcia na tym terenie prac porządkowych, powtarzając argumentację z odwołania.
W odpowiedzi na skargę, udzielonej z naruszeniem art. 200 par. 3 Kpa, ponieważ nie sporządzono jej z upoważnienia Wojewody, ograniczono się do systematycznego przedstawienia sprawy i wskazania, że nie uznano skargi za słuszną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, pomimo oczywistych wad decyzji organów administracji obu instancji. Nie były to jednak wady istotne, jakkolwiek żaden ze wskazanych przez organ I instancji przepisów prawa budowlanego nie mógł stanowić podstawy prawnej decyzji o zaskarżonej treści. Również wszystkie przepisy prawa powołane w decyzji organu II instancji nie mają zastosowania w sprawie. Może to jednak świadczyć o braku umiejętności właściwej interpretacji i stosowania prawa przez pracowników podległych tym organom, np. art. 5 prawa budowlanego wyraża jedynie ogólne zasady projektowania, budowania i utrzymywania obiektów budowlanych; art. 29 określa treść i warunki wydawania pozwoleń na budowę; art. 38 jest konsekwencją uprzedniego wydania nakazu rozbiórki lub oznaczenia czasu użytkowania obiektów; art. 46 jest wprawdzie najbliższy treści wydanych decyzji i mógł być posiłkową podstawą prawną, jednakże nie w połączeniu z przepisami wskazanymi w decyzjach; art. 47 w ogóle nie odpowiada stanowi faktycznemu sprawy; art. 54 ust. 1 określa ogólną kompetencję organów, ust. 3 jest przepisem procesowym, a ust. 5 dotyczy warunków odmowy wydania określonych decyzji.