Brak przesłanek do uwzględnienia żądania strony nie czyni postępowania administracyjnego bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 par. 1 Kpa i nie oznacza, że postępowanie takie nie powinno być prowadzone. Dopiero wynik tego postępowania pozwala na ocenę zasadności wniosku strony.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Prezydenta miasta T. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 17 lipca 1991 r. w części dotyczącej umorzenia postępowania administracyjnego I instancji i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił w tej części zaskarżoną decyzję, a w pozostałej części na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę oddalił.
Decyzją z dnia 22 kwietnia 1991 r. nr G. VI-7223/10/265/9I, wydaną z upoważnienia Wojewody G-kiego, przekazano nieodpłatnie na rzecz gminy miejskiej w T. grunty pozostające w zarządzie Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego w G., to jest działki nr 397, 399, 252, 254, 513, 205,171/4 i 171/5. Jako podstawę prawną decyzji powołano przepisy art. 5 ust. 4 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./. Podano, że decyzja została wydana po rozpatrzeniu wniosku Rady Miejskiej w T. /uchwała nr XII/90/91 z dnia 17 stycznia 1991 r./ i z uwzględnieniem, że wymienione grunty stanowią własność Skarbu Państwa i wchodzą w skład osiedli mieszkaniowych zrealizowanych zgodnie z ogólnym planem zagospodarowania przestrzennego miasta.
Na skutek odwołania wniesionego od decyzji przez Wojskowy Rejonowy Zarząd Kwaterunkowo-Budowlany w G. Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z dnia 17 lipca 1991 r. nr KKU-375/91/PCz uchyliła w całości decyzję wydaną z upoważnienia Wojewody G-kiego oraz umorzyła postępowanie pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji ostatecznej stwierdzono, że nie budzi wątpliwości, iż grunty będące w zarządzie Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego w G. są mieniem ogólnonarodowym. Podano także, powołując się na art. 11 ust. 1 pkt 1 wymienionej wyżej ustawy, że składniki mienia ogólnonarodowego /państwowego/, o których mowa w art. 5 ust. 1-3 tej ustawy, nie stają się mieniem komunalnym, jeżeli służą do wykonywania zadań publicznych należących do właściwości organów administracji rządowej. Sporne grunty pozostają w zarządzie jednostki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej i są wykorzystywane na cele budownictwa mieszkaniowego dla żołnierzy zawodowych i ich rodzin, nie służą więc realizacji zadań gminy, lecz celom związanym z obronnością kraju. Nie odnoszą się do nich wobec tego przesłanki określone w art. 5 ust. 4 cytowanej ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Grunty te służą do wykonywania zadań publicznych organów administracji rządowej. W tej sytuacji postanowiono uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i postępowanie przed tym organem umorzyć wobec braku przesłanek do zastosowania art. 5 ust. 4 powoływanej ustawy.
Na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Prezydent Miasta T. W skardze wskazał, że w myśl par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie określenia rodzajów gruntów, które uważa się za niezbędne na cele obronności i bezpieczeństwa państwa /Dz.U. nr 72 poz. 313/, grunty przeznaczone na cele budownictwa mieszkaniowego dla żołnierzy zawodowych nie są zakwalifikowane jako niezbędne na cele obronności i bezpieczeństwa państwa. W tej sytuacji sporne grunty stanowią typowy teren budownictwa mieszkaniowego i powinny być skomunalizowane.