Zastosowanie przez organ administracji art. 46 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ nie może odnosić się do sytuacji, gdy najemca nie zajmuje lokalu z tego powodu, że uniemożliwia mu wstęp do niego osoba trzecia, która dokonała zmiany /lub zwiększyła liczbę/ zamków w drzwiach wejściowych.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Kazimierza G. na decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 30 listopada 1983 r. w przedmiocie cofnięcia Zbigniewowi M. przydziału lokalu mieszkalnego.
Naczelnik Dzielnicy w Łodzi decyzją z dnia 12 sierpnia 1983 r. nr IV. LK-0191/117/83 cofnął Zbigniewowi M. przydział lokalu mieszkalnego nr 9 w domu nr 52 przy ul. S. w Łodzi z uzasadnieniem, że od 12 lat nie zamieszkuje on w tym lokalu, lecz w lokalu nr 56 w domu nr 11 przy ul. K. w Łodzi, którego najemcą jest Margitta P.
Prezydent Miasta Łodzi, po rozpatrzeniu odwołania Zbigniewa M., decyzją z dnia 30 listopada 1983 r. nr L. III-817/1072/83/PK uchylił omówioną wyżej decyzję Naczelnika Dzielnicy i "przywrócił Zbigniewowi M. uprawnienia do lokalu nr 9 przy ul. S. 52". W uzasadnieniu decyzji podał, że ze stanu faktycznego wynika, iż Zbigniew M. przebywa obecnie w swojej pracowni plastycznej przy ul. P. nr 135/139, która jednak nie może być miejscem stałego pobytu. Jego czasowa nieobecność jest spowodowana - jak podał w odwołaniu - zmianą zamków przez Kazimierza G. Brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że odwołujący się wiąże swoje interesy życiowe z innym lokalem. W tych warunkach pozbawienie Zbigniewa M. prawa do mieszkania byłoby krzywdzące.
Tę ostatnią decyzję zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kazimierz G., wnosząc o jej uchylenie i wywodząc, że rozstrzygnięcie organu administracji państwowej II instancji jest następstwem ustalenia, jakoby Zbigniew M. przebywał w swojej pracowni artystycznej. ustalenie to jednak wynika z twierdzenia samego Zbigniewa M. W rzeczywistości mieszka on z Margittą P. w mieszkaniu nr 56 przy ul. K. nr 11. Skarżący podał, że nie zmieniał zamków w lokalu nr 9 przy ul. S. nr 52, dodał jedynie 1 zamek, aby mieszkanie dostosować do wymagań PZU i zabezpieczyć to, co się w nim znajduje. Gdyby wszakże rzeczywiście chodziło o ten zamek, to Zbigniew M. od razu mógł się zwrócić do Milicji Obywatelskiej albo do sądu. W wyniku zaskarżonej decyzji Zbigniew M. znalazł się w posiadaniu 3 mieszkań:
- lokalu spornego
- mieszkania nr 56 przy ul. K. nr 11,
- pracowni.
W rezultacie naruszony został art. 23 prawa lokalowego.
W odpowiedzi na skargę organ administracji państwowej podtrzymał swoje stanowisko, wywodząc podobnie, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie, jeżeli chodzi o normy prawa materialnego, to ma zastosowanie art. 46 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/. Przepis ten miedzy innymi stanowi, że terenowy organ administracji państwowej może wydać decyzję o cofnięciu przydziału lokalu mieszkalnego w wypadku, gdy najemca faktycznie lokalu nie zajmuje. Z treści tego przepisu zatem wynika, że wystąpienie okoliczności, o których w nim jest mowa /faktyczne niezajmowanie lokalu/, samo przez się nie powoduje cofnięcia przydziału lokalu. przepis wszak mówi, że organ może cofnąć przydział, a to znaczy, że działa tu według tak zwanego uznania administracyjnego. Działanie to jednak nie może mieć dowolnego charakteru, lecz powinno czynić zadość przepisom kodeksu postępowania administracyjnego, a zwłaszcza art. 7 tego kodeksu.