Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Nowicka Sędziowie NSA Anna Łukaszewska - Macioch (spr.) WSA Elżbieta Lenart Protokolant Inga Szcześniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2004 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] kwietnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Ministra Kultury z dnia [...] grudnia 2002 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Kultury na rzecz skarżącego M. M. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Kultury decyzją z dnia [...] kwietnia 2003 r. nr [...], po rozpoznaniu wniosku M. M. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] grudnia 2002 r. nr [...], mocą której odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Konserwatora Zabytków w K. z dnia [...] marca 1972 r. nr [...] w przedmiocie przekazania w depozyt Muzeum [...] m. K. kolekcji po zmarłym W. M.
W uzasadnieniu decyzji organ podał, że decyzją z dnia [...] marca 1972 r. nr [...] Miejski Konserwator Zabytków w K., na podstawie art. 37 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i muzeach, zarządził przekazanie w depozyt Muzeum [...] m. K. kolekcji po zmarłym W. M. zastrzegając, iż decyzja nie ograniczy praw własności i traci swą moc po uporządkowaniu spraw własnościowych i ustaleniu przyszłego miejsca przechowywania kolekcji.
We wniosku o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji M. M. zarzucił uchybienia procedury administracyjnej, tj. niedoręczenie decyzji spadkobiercom, brak pouczenia o możliwości wniesienia środka odwoławczego oraz zawarcie błędnej informacji na temat obowiązującego stanu prawnego.
Rozpoznając wniosek Minister Kultury stwierdził, że wnioskodawca nie wskazał podstaw stwierdzenia nieważności określonych w art. 156 § 1 kpa. Niedoręczenie decyzji stronie nie jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji. Jest to wada proceduralna, która może być usunięta wskutek wznowienia postępowania administracyjnego. Również brak pouczenia o możliwości wniesienia odwołania nie stanowi przesłanki stwierdzenia nieważności, bowiem zgodnie z art. 111 kpa strona może w terminie 14 dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji zażądać jej uzupełnienia, także co do pouczenia o prawie wniesienia odwołania. Nieuzasadniony jest także zarzut błędnej informacji o stanie prawnym, ponieważ przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie art. 37 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i muzeach (Dz. U. Nr 10, poz. 48). Przepis ten stanowił, że w razie uzasadnionej obawy zniszczenia, uszkodzenia lub wywiezienia zabytku bez zezwolenia za granicę, jak też niezapewnienia zabytkowi, pomimo wezwania ze strony organu służby konserwatorskiej należytych warunków konserwacji, wojewódzki konserwator zabytków może zabezpieczyć zabytek przez ustanowienie tymczasowego zajęcia aż do chwili usunięcia niebezpieczeństwa. Tymczasowe zajęcie polega na przeniesieniu zabytku do państwowego muzeum, archiwum lub biblioteki, w zależności od rodzaju zabytku, a w stosunku do zabytku nieruchomego - na oddaniu go w zarząd organowi prezydium rady narodowej administrującemu nieruchomościami państwowymi, albo innej instytucji państwowej lub społecznej. Art. 37 ust. 1 zakreśla organowi służby konserwatorskiej ramy dla uznania administracyjnego. Jakkolwiek w chwili obecnej nie ma możliwości bezspornego ustalenia, czy w dniu wydania decyzji objętej wnioskiem o stwierdzenie nieważności faktycznie istniała przesłanka stanowiąca podstawę do wydania decyzji w oparciu o art. 37 ust. 1 ustawy o ochronie dóbr kultury i muzeach, to nie można zarzucić tej decyzji zawarcia błędnej informacji na temat obowiązującego stanu prawnego, bowiem osnowa decyzji odpowiada treści przywołanego przepisu prawa. Nieprawidłowe jest natomiast powoływanie się na rozmowę (nie wiadomo z kim przeprowadzoną) z dnia 3 marca 1972 r. oraz nieprzywołanie właściwych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Reasumując, wobec niewskazania przez wnioskującego M. M. podstaw określonych w art. 156 § 1 kpa, nie jest możliwe wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności w/w decyzji.