skargę Wiktora O. na decyzję Wojewody Siedleckiego w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i nakazania zasypania studni wybudowanej bez pozwolenia na budowę.
Tezy

1. Studnia mająca umożliwić właścicielowi gruntu korzystanie z wody na zaspokojenie potrzeb własnych i gospodarczych, podlega przepisom dotyczącym zwykłego korzystania z wody, dla jej wybudowania zatem nie jest wymagane pozwolenie wodnoprawne /art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne - Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./.

2. Studnia nie jest wprawdzie expressis verbis zaliczona do obiektów budowlanych w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, jednakże budowa studni podlega przepisom tej ustawy, na co wskazuje treść art. 6 ust. 1 i 2, ustalająca, że warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane, określają wymagania w zakresie ustalonym w art. 5 ust. 1 pkt 1-5, przy czym w pkt 5 mówi się między innymi o zaopatrzeniu w wodę.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Wiktora O. na decyzję Wojewody Siedleckiego z dnia 1 lipca 1982 r. w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i nakazania zasypania studni wybudowanej bez pozwolenia na budowę.

Uzasadnienie

Działając na wniosek Mariana M. z dnia 23 marca 1982 r., Naczelnik Gminy B. nakazał Wiktorowi O. w dniu 26 marca 1983 r. wstrzymać w trybie natychmiastowym roboty budowlane przy budowie studni i wykopaną studnię zasypać do dnia 31 kwietnia 1982 r. Jako podstawę prawną decyzji nr OT-NS-8385/1/83 - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ oraz par. 32 i 51 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./, w uzasadnieniu zaś podał, że minimalna odległość studni od granicy działki powinna wynosić 7,5 m, nie podano jednak, jaką odległość stwierdzono w prowadzonej sprawie.

Odwołanie od tej decyzji Wiktor O. złożył dopiero 31 maja 1982 r., po otrzymaniu pisma Naczelnika Gminy z dnia 31 maja 1982 r., zawierającego odpowiedź na "odwołanie" od upomnienia wzywającego do wykonania powyższej decyzji. W piśmie tym wskazano, że decyzję doręczono adresatowi w dniu 20 marca 1982 r. w miejscu zamieszkania, wobec czego powinien on ubiegać się o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. W złożonym wniosku i w odwołaniu Wiktor O. podał, że decyzję otrzymał dopiero 12 maja 1982 r., gdy już korzystał ze studni. Jest mu ona potrzebna ze względu na hodowlę bydła, przy czym nie ma innej możliwości jej użytkowania na działce.

Wojewoda Siedlecki powyższą decyzję utrzymał w mocy decyzją wydaną w dniu 1 lipca 1982 r. nr SP.N83/8385/83, wskazując w uzasadnieniu, że Wiktor O. wybudował studnię bez pozwolenia na budowę, w odległości 3,15 m od granicy nieruchomości i 10,30 m do budynku inwentarskiego Mariana M., czym naruszył art. 28 prawa budowlanego i par. 21 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Uzasadnia to nakazanie rozbiórki w myśl art. 37 prawa budowlanego.

W skardze na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Wiktor O. podał, że działka siedliskowa jest zbyt wąska, aby można było studnię zlokalizować inaczej, a ponadto "studnię buduje się tam, gdzie jest woda". Brak wody może zmusić go do likwidacji hodowli. Powołał się również na opinię inspektora budownictwa, że na budowę studni nie są potrzebne plany, w związku z czym rozpoczął budowę.

Wojewoda Siedlecki w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podając w skrócie stan sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zasadniczym problemem, jaki należało rozstrzygnąć w rozpatrywanej sprawie, był zakres zastosowania przepisów prawa budowlanego do budowy studni w aspekcie przepisów prawa wodnego. Otóż w rozumieniu ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ studnia, mająca umożliwić właścicielowi gruntu korzystanie z wody dla zaspokojenia potrzeb własnych i gospodarczych, podlega przepisom dotyczącym zwykłego korzystania z wody co oznacza, że dla jej wybudowania nie jest wymagane pozwolenie wodnoprawne /art. 40 ust. 1 prawa wodnego/. Sprawa mogła być zatem rozpatrywana tylko na tle przepisów prawa budowlanego, które jednak expressis verbis nie zalicza studni do obiektów budowlanych w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Mogła zatem powstać wątpliwość, czy studnia służąca potrzebom indywidualnym jest obiektem, którego budowa podlega rygorom tej ustawy. Wątpliwość taką rozstrzyga jednak pozytywnie treść art. 6 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 1 prawa budowlanego, z których wynika, że warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane, określają wymagania w zakresie ustalonym w art. 5 ust. 1 pkt 1-5, przy czym w pkt 5 mówi się m.in. o zaopatrzeniu w wodę. Wynika z tego, że każde urządzenie służące do zaopatrzenia obiektu budowlanego w wodę podlega przepisom tej ustawy, jak również aktów prawnych wydanych z jej upoważnienia.

Organy administracji zatem miały prawo orzekać w tym przedmiocie, choć uczyniły to w sposób niedoskonały. Jeżeli bowiem użytkowanie studni przez skarżącego naruszało odległości podane w par. 21 ust. 1 pkt 1 i 3 cytowanego rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r., należało w decyzji organu I instancji podać, w jakim zakresie to naruszenie stwierdzono. Uchybienie to nie miało jednak istotnego wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia, zwłaszcza że wadę tę naprawił organ II instancji w uzasadnieniu swej decyzji. Wpływu takiego nie miało również uchybienie organu I instancji, polegające na zbędnym powołaniu się na par. 43 i 51 cytowanego rozporządzenia z dnia 20 lutego 1975 r., ponieważ dostateczną podstawę prawną w tej sprawie stanowiły art. 36 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 oraz art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego, których treść odpowiadała stanowi faktycznemu sprawy. W tym stanie rzeczy należało uznać, że zaskarżone decyzje są zgodne z prawem, w związku z czym skarga podlegała oddaleniu zgodnie z art. 207 par. 5 Kpa.

Strona 1/1