Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Anna Lech Sędziowie WSA Monika Nowicka NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Protokolant Nina Beczek po rozpoznaniu w dniu 6 stycznia 2004 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] marca 2002 r. Nr [...] w przedmiocie przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości warszawskiej oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z [...] marca 2002 r., nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy Warszawa [...] z [...] stycznia 2002 r. nr [...] o odmowie uwzględnienia wniosku P. P. i J. F. o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. hip. [...], stanowiącej działkę nr ew. [...] i część działki nr ew. [...] z obrębu [...] i stwierdzeniu przejęcia na własność Gminy Warszawa [...] wszystkich budynków znajdujących się na tym gruncie. W uzasadnieniu podniesiono, że zgodnie z przepisem art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) wniosek byłego właściciela lub jego następców prawnych o przyznanie prawa własności czasowej uwzględnia się, jeżeli korzystanie z gruntu przez jego dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowy (obecnie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego). W niniejszej sprawie z akt sprawy wynika, że przedmiotowy grunt znajduje się w całości w liniach rozgraniczających docelowego układu komunikacyjnego, a więc na terenie przeznaczonym na cele publiczne. Należy przy tym zauważyć, że przeznaczenie terenu w planie miejscowym jest wiążące dla organów administracji niezależnie od tego, kiedy planowana inwestycja drogowa miałaby być zrealizowana. Słusznie zatem organ I instancji stwierdził, że brak jest możliwości ustanowienia prawa użytkowania wieczystego spornego gruntu w trybie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r.
Przepis art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. stanowi, że budynki znajdujące się na gruntach objętych działaniem dekretu pozostają własnością dotychczasowych właścicieli, jednakże w myśl przepisu art. 8 dekretu w razie nieprzyznania dotychczasowemu właścicielowi prawa użytkowania wieczystego do gruntu, wszystkie budynki znajdujące się na tym gruncie przechodzą na własność gminy. Tak więc w niniejszej sprawie negatywne rozstrzygnięcie dotyczące przyznania użytkowania wieczystego wiąże się z przejściem budynku położonego na tym gruncie na własność Gminy Warszawa [...].
W związku z argumentacją zawartą w piśmie uzupełniającym odwołanie należy zauważyć, że prowadzone na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. postępowanie w sprawie przyznania użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości warszawskiej nie jest "jedynie formalnością". Samo złożenie przez byłego właściciela wniosku o przyznanie prawa własności czasowej (użytkowania wieczystego) nie gwarantuje pozytywnego załatwienia sprawy. Rozstrzygnięcie sprawy uzależnione jest od kwestii zaistnienia w sprawie przesłanek określonych w art.7 dekretu. Dodać należy, że jak wynika z dokumentów zebranych w sprawie, sąsiednie nieruchomości, o których mowa w odwołaniu i w piśmie uzupełniającym, nie znajdują się w liniach rozgraniczających planowanego układu komunikacyjnego.
Adw. P. S., działając w imieniu A. K., zaskarżył do sądu administracyjnego w całości decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] marca 2002 r. i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Gminy Warszawa [...] Nr [...] z dnia [...] stycznia 2002 r., zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a., poprzez nieprzeprowadzenie kompleksowego postępowania dowodowego, a nadto wydanie zaskarżonej decyzji bez sporządzenia należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie prawa materialnego w postaci art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m St. Warszawy, poprzez nieuwzględnienie wniosku mimo istniejącego obligu. Wskazując na powyższe zarzuty, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji. W szczególności podniesiono, że wypis z planu zagospodarowania przestrzennego jest szalenie ogólnikowy, a wyrys z tego planu podany jest w skali uniemożliwiającej stwierdzenie rzeczywistego położenia przedmiotowej nieruchomości. Ponadto zlokalizowanie sąsiednich nieruchomości w liniach rozgraniczających planowanego układu komunikacyjnego nie przeszkadzało Gminie w wydaniu decyzji dopuszczających lokalizacje inwestycji o zupełnie innym charakterze.