Błędne pouczenie przez organ administracji o przysługującym stronie sposobie i terminie złożenia skargi nie przedłuża ustawowego terminu przewidzianego w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Może ono natomiast stanowić podstawę do przywrócenia terminu wniesienia skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Kościoła (...) na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 maja 1997 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia deklaracji o utworzeniu związku wyznaniowego pod tą nazwą i na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 i art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję tego samego organu z dnia 30 października 1996 r., a także zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącego Kościoła dziesięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W dniu 21 maja 1996 r. Kościół (...) w Sz. złożył w Urzędzie Rady Ministrów - Departamencie Wyznań deklarację w celu uzyskania rejestracji. Do deklaracji załączył statut, informację o podstawach i założeniach doktrynalnych Kościoła oraz listę założycieli, zawierającą 15 nazwisk. Pismem z dnia 17 lipca 1996 r. Kościół (...) w Sz. został powiadomiony przez Departament Wyznań Urzędu Rady Ministrów, że złożona deklaracja nie spełnia warunków określonych w art. 32 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania /Dz.U. nr 29 poz. 155 ze zm./ oraz wymaga zmian i uzupełnień w następującym zakresie:
1/ informacja powinna zawierać dogmaty i zasady wiary, źródła doktrynalne wyznawanej wiary, formy i obrzędy sprawowanej liturgii, różnice doktrynalne w stosunku do już działających wyznań religijnych. Złożona informacja natomiast zawiera wykład na temat podstaw filozoficznych działalności Kościoła, nauki o bycie, teorii poznania, etyki, które są działami filozofii;
2/ należy uzupełnić statut Kościoła przez określenie trybu nabywania i utraty członkostwa w Kościele. W par. 12 ust. 3 powinno być oświadczenie woli w sprawach majątkowych. Statut powinien poza tym stwierdzać, że Kościół ma osobowość prawną jako całość, oraz zawierać informację o duchownych kościoła: nazwy, kategorie, zakres kompetencji, sposób powoływania i odwoływania.
Powyższe uzupełnienia miały być razem z poprawionym statutem nadesłane do Departamentu Wyznań w terminie 30 dni.
Wraz z pismem z dnia 23 sierpnia 1996 r. Kościół (...) złożył zmieniony statut oraz uzupełnioną informację o podstawowych założeniach doktrynalnych, ale Minister - Szef Urzędu Rady Ministrów decyzją z dnia 30 października 1996 r., powołując się na art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, odmówił przyjęcia deklaracji o utworzeniu związku wyznaniowego pod nazwą Kościół (...). W uzasadnieniu decyzji organ podał, że złożony drugi statut Kościoła nadal nie odpowiada wymaganiom prawa: nie zawiera określenia trybu nabywania i utraty członkostwa ani sposobu odwoływania i kompetencji osób duchownych. Potrzeba określenia sposobu odwoływania duchownych wynika z konieczności dostosowania prawa wewnętrznego Kościoła do ogólnie obowiązujących przepisów prawnych, w tym do ustawy o ubezpieczeniu społecznym duchownych i o opodatkowaniu przychodów osób duchownych. Statut powinien określać funkcje osób duchownych, tryb i warunki ich powoływania i odwoływania oraz właściwy w tym zakresie organ. Brak tych danych sprawia, że nieokreślona jest sytuacja prawna Kościoła (...) w stosunkach z państwem. Oznacza to sprzeczność z przepisami chroniącymi porządek prawny w państwie, o czym mówi art. 27 powołanej ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania. W decyzji tej pouczono wnioskodawcę o prawie złożenia skargi do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia organowi wydającemu decyzję wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Stosownie do tego pouczenia Kościół (...) w Sz. złożył skargę do sądu administracyjnego, ale postanowieniem z dnia 19 marca 1997 r. w sprawie (...) Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę z powodu niewyczerpania środka przewidzianego w art. 127 par. 3 Kpa.