Skarga Genowefy Sz. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.
Tezy

Wniosek o ponowne badanie, o jakim mowa w par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, może być wyrażony również przez złożenie jednostce organizacyjnej wymienionej w tym przepisie oświadczenia kwestionującego orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Genowefy Sz. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w (...) z dnia 22 listopada 1993 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie strona 1/3

Powołując jako podstawę prawną par. 2 ust. 1 i par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w A. decyzją nr TSSE/HP/4170/1/1/93 z dnia 5 maja 1993 r. stwierdził u Genowefy Sz. chorobę zawodową wymienioną w pozycji 7 wykazu stanowiącego załącznik do tego rozporządzenia, a mianowicie przewlekłe schorzenie narządu głosu związane z nadmiernym wysiłkiem głosowym. W uzasadnieniu decyzji podał, że schorzenie to, uznane za zawodowe przez Poradnię Konsultacyjno-Zawodową Wojewódzkiej Przychodni Przemysłowej w S. /orzeczenie lekarskie z dnia 16 kwietnia 1993 r./, pozostaje w związku przyczynowym z wieloletnią pracą w zawodzie nauczyciela.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w (...), po otrzymaniu odwołania Liceum Ogólnokształcącego (...) - ostatniego pracodawcy Genowefy Sz., pismem z dnia 7 czerwca 1993 r. zwrócił się do Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi o wydanie opinii, czy schorzenie narządu głosu, którym dotknięta jest Genowefa Sz., "jest związane z nadmiernym wysiłkiem głosowym, czy też ma inny charakter. Zachodzi bowiem konieczność ustalenia w sprawie, czy wymienione wyżej schorzenie jest chorobą zawodową".

Adresat pisma, po rozpoznaniu u badanej przewlekłego zanikowego nieżytu nosa i gardła, przewlekłego prostego nieżytu krtani oraz czynnościowego zaburzenia głosu typu dysfonii hypofunkcjonalnej, orzeczeniem nr ZKO/700/93 z dnia 25 października 1993 r. nie stwierdził u Genowefy Sz. cech choroby zawodowej narządu głosu.

Po zapoznaniu się z powyższym orzeczeniem badana złożyła w dniu 9 listopada 1993 r. pisemne oświadczenie, że nie zgadza się z nim, ponieważ schorzenia narządu głosu nabawiła się w czasie pracy zawodowej, o czym świadczy dokumentacja lekarska Przychodni Laryngologicznej w A., w której leczyła się od 1959 r. Zarzuciła ponadto, że badanie w Instytucie w Łodzi zostało wykonane w 10 dni po ukończeniu leczenia sanatoryjnego.

Decyzją nr HP-417/9/93 z dnia 22 listopada 1993 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w (...), powołując się na orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi, na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa uchylił decyzję organu I instancji i stwierdził brak podstaw do uznania schorzenia za chorobę zawodową.

W skardze wniesionej na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Genowefa Sz. domaga się jej uchylenia z przyczyn wyłuszczonych w powołanym wyżej oświadczeniu z dnia 9 listopada 1993 r. Do skargi dołączyła kserokopię historii choroby w celu wykazania, że od trzydziestu lat cierpi na stałe chrypki i zaniki głosu.

Odpowiadając na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i powołał się na orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi, będącego - jak podkreślał - jednostką przodującą w rozpoznawaniu tego rodzaju chorób.

Strona 1/3