Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie sędzia NSA Wojciech Chróścielewski sędzia NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 196/05 w sprawie ze skargi E. P. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2005 r., sygn. akt I SA/Wa 196/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. P. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Oddziału Rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] z dnia [...], nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] z dnia [...], nr [...] w sprawie obowiązku zwolnienia i przekazania do dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej przez skarżącego wraz ze wszystkimi wspólnie zamieszkującymi osobami, osobnej kwatery stałej, położnej w [...] przy ul. [...].
W postępowaniu administracyjnym ustalono, iż E. P. pełniąc zawodową służbę wojskową, w dniu 6 września 1994 r. zawarł umowę o przyznanie pomocy finansowej ze środków budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej na uzyskanie domu jednorodzinnego. Zgodnie z umową została mu przyznana na wskazany cel pomoc finansowa w wysokości 249 000 000 zł (24 900 zł po denominacji), natomiast E. P. zobowiązał się do zwolnienia dotychczasowej kwatery stałej wraz z żoną i dziećmi po zakończeniu budowy, nie później niż po upływie 5 lat od dnia zawarcia umowy (§ 8 umowy). Wskazano, że niedotrzymanie warunków umowy spowoduje utratę prawa do osobnej kwatery stałej. Ze względu na to, że E. P. nie przekazał kwatery pomimo skorzystania z pomocy finansowej i upływu 5 lat, w dniu 28 kwietnia 2004 r. Dyrektor Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w [...] wydał decyzję Nr [...], w której zobowiązał E. P. do zwolnienia zajmowanej kwatery stałej wraz z zamieszkałymi w niej osobami, w terminie do 31 maja 2004 r.
Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Oddziału Rejonowego WAM w [...] z dnia [...], w której wskazano, iż odwołujący się otrzymał pełną pomoc finansową na wynikający z postanowień umowy cel, podniesiono też, że art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nie nakłada na organ obowiązku wymieniania w decyzji o zwolnieniu kwatery wszystkich osób zamieszkałych w tej kwaterze.
W dniu 21 lipca 2004 r. E. P. wystąpił do Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, podnosząc, iż decyzje organów I i II instancji rażąco naruszają prawo, gdyż nie otrzymał w pełnej wysokości ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z kwatery, a ponadto nie wymieniono w niej osób wspólnie z nim zamieszkujących.
Prezes WAM decyzją z [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...], przychylając się do stanowiska, że stroną postępowania w przedmiocie opuszczenia kwatery stałej był jedynie E. P.. Podniósł również, że zgodnie z dyspozycją art. 41 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 1 pkt 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP otrzymanie finansowej pomocy w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej nakłada na żołnierza zawodowego obowiązek zwolnienia lokalu.
Minister Obrony Narodowej oddalając odwołanie skarżącego podniósł, że warunki, na jakich została udzielona pomoc finansowa E. P., znajdowały oparcie w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 17 stycznia 1994 r. w sprawie zasad przyznawania i wysokości pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkaniowego lub domu jednorodzinnego przez osoby uprawnione do osobnej kwatery stałej (Dz. U. nr 16, poz. 53). W świetle § 7 tego rozporządzenia pomoc finansowa jest przyznawana żołnierzowi na jego wniosek, a jej wysokość - stosownie do § 6 - stanowiła 40 % wartości przysługującej osobnej kwatery stałej. W przypadku skarżącego pomoc ta została przydzielona w pełnej wysokości. Wskazano również, że stroną postępowania mógł być tylko oficer, z którym zawarto umowę, gdyż zgodnie z art. 22 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych RP, prawo do kwatery przysługuje żołnierzowi, zaś członkom jego rodziny, uprawnionym do renty rodzinnej, jedynie w przypadku jego śmierci (art. 23 ust. 1 i 3 ustawy).