Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz Sędziowie Sędzia NSA Jan Kacprzak (spr.) Sędzia del. WSA Marian Wolanin Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 144/09 w sprawie ze skargi T. S. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia uchwały 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od T. S. na rzecz Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 144/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. S. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] listopada 2008 r., nr [...] utrzymującą w mocy poprzednią decyzję tego organu z dnia [...] października 2007 r. nr [...] odmawiającą zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału Pedagogiki i Psychologii Akademii w B. z dnia [...] listopada 2002 r. o nadaniu dr T. S. stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki - specjalność: pedagogika specjalna.
Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Sprawa nadania dr T. S. stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki (specjalność: pedagogika specjalna) była już przedmiotem postępowania przed Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów, a także przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, który wyrokiem z dnia 12 października 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1376/06 uchylił odmowną decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2004 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] czerwca 2003 r. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 marca 2007 r. sygn. akt I OSK 2030/06 oddalił skargę kasacyjną organu. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się z Sądem I instancji, że recenzenci powołani przez Centralną Komisję powinni reprezentować przede wszystkim daną dyscyplinę, w tym przypadku subdyscyplinę naukową pedagogikę specjalną - tyflopedagogikę. Ocena bowiem rozprawy habilitacyjnej skarżącego dokonana w postępowaniu przed Centralną Komisją w aspekcie spełnienia wymagań wynikających z postanowień art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych mogła być niepełna, skoro żaden z recenzentów powołanych przez Centralną Komisję nie specjalizował się w tej subdyscyplinie.
Kolejny raz rozpoznając sprawę zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału Pedagogiki i Psychologii Akademii w B. z dnia [...] listopada 2002 r., Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] października 2007 r., nr [...] ponownie odmówiła zatwierdzenia tej uchwały. W uzasadnieniu wskazano, iż na posiedzeniu Sekcji Nauk Humanistycznych i Społecznych zapoznano się z 6 opiniami recenzentów, w tym z dwoma dodatkowymi (powołanymi po wyroku WSA) sporządzonymi przez opiniodawców o specjalności pedagogika specjalna. Po dyskusji, w której udział wzięli recenzenci powołani przez Centralna Komisję, Sekcja w głosowaniu tajnym odmówiła poparcia wniosku (6 głosów za zatwierdzeniem uchwały, 25 głosów przeciw i 3 głosy wstrzymujące się). Prezydium Centralnej Komisji po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji w głosowaniu tajnym jednomyślnie podtrzymało stanowisko Sekcji (za zatwierdzeniem uchwały 0 głosów, przeciw 10 głosów, 0 głosów wstrzymujących się). Centralna Komisja zaznaczyła, że pomimo, iż wysoko ocenia kompetencje i zaangażowanie dr T. S. w działalność na rzecz pomocy niepełnosprawnym, to dorobek naukowy i rozprawa habilitacyjna nie stanowią wystarczającej podstawy dla nadania mu stopnia naukowego doktora habilitowanego. Organ ocenił, iż dorobek ów nie jest obszerny, trudno doszukać się w nim czegoś unikatowego z punktu widzenia pedagogiki specjalnej, a w szczególności teorii i praktyki rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (konkretniej niewidomych), brak jest w nim również własnych rozwiązań koncepcyjnych. Rozprawa habilitacyjna zawiera natomiast poważne niedostatki metodologiczne i nie stanowi poważnego wkładu w rozwój pedagogiki, a także psychologii, a autor nie przedstawił żadnej koncepcji teoretycznej. Badania własne eksponowane w rozprawie habilitacyjnej opierają się na błędnych założeniach teoretyczno-metodologicznych, są powierzchowne, zostały zrealizowane na początku lat 90 dwudziestego wieku i już w momencie publikacji rozprawy były w znacznej mierze nieaktualne. Habilitant ponadto wykorzystał przestarzałą, nieaktualną literaturę oraz akty prawne, których nie można uznać za obowiązujące.