Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Kacprzak Sędziowie: sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 1714/06 w sprawie ze skargi Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w K. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego od P. S. na rzecz skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 1 lutego 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 1714/06 uchylił decyzję Ministra Budownictwa z [...], nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody Ś. z [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z [...] o czasowym zajęciu nieruchomości stanowiącej własność P. S., w celu ułożenia wodociągu ( 600 dla dzielnicy mieszkaniowej K.-P.
W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że nie ma racji skarżący - Rejonowe Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w K. twierdząc, że wejście w teren w celu ułożenia przewodów nie jest jeszcze wywłaszczeniem, a zatem nie będzie tu miał zastosowania art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 ze zm.) przewidujący przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego uprzednie wystąpienie do właściciela nieruchomości o dobrowolne odstąpienie tej nieruchomości. Jak wynika z treści przepisu art. 35 ust. 1 tej ustawy, przewiduje on szczególny wypadek ograniczenia wykonywania prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego, użytkowania, polegający na znoszeniu przez właściciela lub użytkownika wieczystego przedsięwzięć podejmowanych na jego nieruchomości polegający na zakładaniu i przeprowadzeniu na nieruchomości przewodów oraz innych urządzeń. Konstrukcja prawna ograniczenia korzystania z nieruchomości wskazuje, że jest to jedna z form wywłaszczenia zdefiniowana w art. 4 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Unormowanie art. 35 ust. 1 cyt. ustawy jest tym szczególnym drugim rodzajem wywłaszczenia, polegającym na ograniczeniu prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego. Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że inwestor powinien był zwrócić się do właściciela nieruchomości o wyrażenie zgody na ułożenie wodociągu za stosownym odszkodowaniem przed wystąpieniem o udzielenie zezwolenia.
W ocenie sądu, podobnie jak i w ocenie organów orzekających, brak tego etapu postępowania wywłaszczeniowego stanowi naruszenie prawa. Jednakże, odmiennie od oceny organów orzekających w sprawie, w ocenie sądu, nie jest to takie naruszenia prawa, które można by było zakwalifikować jako rażące naruszenie prawa. W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych stwierdzenie nieważności decyzji na tej podstawie, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, wymaga w każdym przypadku nie tylko ustalenia treści przepisu prawnego (przepisów prawnych), na podstawie którego została wydana kwestionowana decyzja, ale także oceny, czy przyjęcie innego rozumienia przepisów przez organ, który wydał kwestionowaną decyzję, odbiega od prawidłowego rozumienia treści przepisów w takim stopniu, że może być uznane za rażące naruszenie prawa. Inaczej mówiąc, nie jest wystarczające stwierdzenie, że określony przepis (przepisy) należy rozumieć inaczej, niż przyjął to organ wydający kwestionowaną decyzję, ale konieczne jest ponadto dokonanie oceny w okolicznościach sprawy, że to inne rozumienie treści przepisu (przepisów) jest rażąco wadliwe (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 maja 2004 r., OSK 221/04, LEX nr 180747). Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą.