Organy administracji badając treść żądania strony nie mogą w takiej sytuacji poprzestawać na samej treści wniosku o przyznanie świadczenia, choć już z samego faktu złożenia wniosku o przyznanie jednego ze świadczeń wskazanych w przepisie art. 27 ust. 5 u.ś.r., w sytuacji opisanej w nim kolizji z innym realizowanym już uprawnieniem, może dostatecznie jasno wynikać uzewnętrznienie woli strony, zarówno w zakresie dokonania wyboru jednego spośród zbiegających się świadczeń, jak i w zakresie rezygnacji z wcześniej przyznanego świadczenia, to jednak w razie istnienia wątpliwości w tej kwestii, powinnością organu jest wyjaśnienie rzeczywistej treści żądania strony (art. 7 i art. 63 § 2 k.p.a. w związku z art. 32 ust. 2 u.ś.r.). W takiej sytuacji obowiązki organu mają swe źródło także w zasadzie należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na prawa i obowiązki będące przedmiotem postępowania administracyjnego, a nadto w czuwaniu aby strona z powodu nieznajomości prawa nie poniosła szkody (art. 9 k.p.a.). Na organie spoczywał także obowiązek wskazania stronie przesłanek od niej zależnych, które nie zostały spełnione lub wykazane, co może skutkować wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem strony (art. 79a § 1 k.p.a. w związku z art. 32 ust. 2 u.ś.r.). Okoliczność, iż wniosek w przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego złożyła strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wpływa na kształt obowiązków organów w powyższym zakresie. Należyte wypełnienie przez organy powyższych obowiązków czyni zadość zasadzie procedowania w sposób budzący zaufanie uczestników postępowania do władzy publicznej (art. 8 § 1 k.p.a.). W okolicznościach badanej sprawy powyższe obowiązki organów administracji zostały natomiast zupełnie pominięte i przemilczane w ocenie działań administracji dokonanej przez Sąd I instancji. W toku dotychczasowego postępowania prezentowano formalne podejście do treści wniosku strony, oczekując w istocie uchylenia w odrębnym postępowaniu decyzji przyznającej skarżącej specjalny zasiłek opiekuńczy, co ostatecznie doprowadziło do ekspirowania decyzji przyznającej ów zasiłek i usunięcia w ten sposób przeszkody do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Powyższe działania nie mają jednak nic wspólnego z realizacją prawa wyboru świadczenia przez osobę uprawnioną, a w istocie zaprzeczają istnieniu takiego prawa.
Trafnie w tym kontekście skarżąca w odwołaniu od decyzji organu I instancji, w skardze, a ostatecznie także w skardze kasacyjnej powoływała się na ugruntowane stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż organy administracji nie powinny czynić stronie jakichkolwiek przeszkód w uzyskaniu przez nią świadczenia korzystniejszego, a wręcz przeciwnie, powinny przedsięwziąć takie czynności i zastosować takie rozwiązania prawne, aby strona mogła z prawa do wyboru świadczenia skorzystać (vide: wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2018 r., I OSK 1676/18; wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2018 r., I OSK 1175/18; wyrok NSA z dnia 13 lipca 2018 r., I OSK 235/18, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).