Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Kacprzak, Sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.), Sędzia NSA Monika Nowicka, Protokolant Ewelina Ryszka, po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Generalnego Służby Więziennej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2010r. sygn. akt II SA/Wa 1423/09 w sprawie ze skargi K. S. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] czerwca 2009r. nr [...] w przedmiocie ustalenia uposażenia zasadniczego i wypłaty wyrównania przysługującego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od K. S. na rzecz Dyrektora Generalnego Służby Więziennej kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 stycznia 2010 r., Sygn. akt II SA/Wa 1423/09 po rozpatrzeniu skargi K. S., uchylił decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym i stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Komendant Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w Kaliszu (dalej Komendant COSSW) decyzję personalną z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 104 k.p.a., art. 31 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 w zw. z art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 1998 r. o Służbie Więziennej (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1781 ze zm.-dalej ustawa z dnia 28 kwietnia 1998 r.) oraz § 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 kwietnia 2009 r. w sprawie uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. U. Nr 57, poz. 474), ustalił K. S. uposażenie zasadnicze w wysokości 2.856,00 zł za okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 stycznia 2009 r. i orzekł o wypłacie wyrównania przysługującego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym w łącznej kwocie 338,00 zł.
Dyrektor Generalny Służby Więziennej (dalej Dyrektor GSW) decyzją z dnia [...] czerwca 2009 nr [...] powyższą decyzję utrzymał w mocy. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że K. S. była funkcjonariuszem Służby Więziennej w okresie od 1 października 1992 r. Z dniem 31 stycznia 2009 r. Dyrektor GSW rozwiązał z nią stosunek służbowy z uwagi na nabycie prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia 30 lat wysługi emerytalnej. W związku ze zwolnieniem ze służby, zgodnie z art. § 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1998 r., o Służbie Więziennej (Dz, U, z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.) mjr K. S. otrzymała, przyznane odrębnymi decyzjami personalnymi, należne świadczenia pieniężne. Od decyzji tych złożyła odwołania do organu II instancji, a następnie skargi do sądu administracyjnego.
Dyrektor GSW stwierdził ponadto, że powołane rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 kwietnia 2009 r, opublikowane w dniu 8 kwietnia 2009 r., wprowadziło nowe stawki uposażenia zasadniczego, przysługującego funkcjonariuszom Służby Więziennej od dnia 1 stycznia 2009 r. Dlatego też wszystkim funkcjonariuszom, którzy na dzień 1 stycznia 2009 r. pozostawali w służbie, należało ponownie przeliczyć stawki uposażenia zasadniczego i wysokość dodatku za wysługę lat, który to dodatek ustalany jest w relacji procentowej od uposażenia zasadniczego. Uposażenie skarżącej na dzień 1 stycznia 2009 r. (po uwzględnieniu stawek przewidzianych w powoływanym rozporządzenie) składało się z: 1) uposażenia zasadniczego w wysokości 2.856 zł, 2) dodatku za wysługę lat w wysokości 714 zł, 3) dodatku za stopień w wysokości 1.214 zł, 4) dodatku służbowego w wysokości 1.520 zł, czyli łącznie wynosiło wyniosło 6.304 zł. Tak więc Komendant COSSW prawidłowo określił kwotę przysługującego K. S. uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym do tegoż uposażenia, a tym samym jego rozstrzygnięcie jest słuszne i prawa nie narusza.