Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie NSA Leszek Leszczyński Jerzy Stankowski Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 1629/08 w sprawie ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) września 2008 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uwłaszczeniowej oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 1629/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) września 2008 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uwłaszczeniowej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Minister Infrastruktury decyzją z dnia (...) września 2008 r. nr (...) , po rozpoznaniu wniosku W. Sp. z o.o. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję z dnia (...) czerwca 2008 r. nr (...) stwierdzającą nieważność - w części odnoszącej się do byłej hipoteki (...) - decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia (...) października 1994 r. nr (...) w sprawie uwłaszczenia W. działką nr (...) położoną w W.
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Wojewoda Warszawski decyzją z dnia (...) października 1994 r. nr (...) stwierdził nabycie przez W. prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w W. oraz nieodpłatne nabycie własności budynków, budowli i urządzeń położonych na tym gruncie.
W roku 1998 działka nr (...) została podzielona na działki nr (...)
W dniu 14 lutego 2008 r. J. K. i M. W. , spadkobiercy byłych współwłaścicieli nieruchomości, wnieśli o stwierdzenie nieważności powyżej wskazanej decyzji uwłaszczeniowej w części dotyczącej byłej hipoteki (...) ze względu na nierozpoznany wniosek dekretowy z 1949 r.
Minister Infrastruktury ustalił, że część dawnej nieruchomości nr rej. hip. (...) Kolonia we wsi S. po (...) położona przy ul. C., wchodzi w skład działki nr (...). Współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości - I. Z. i W. K. w dniu (...) lutego 1949 r. wnieśli o przyznanie prawa własności czasowej na podstawie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279). Wniosek ten nie został rozpoznany. W tej sytuacji, Minister Infrastruktury uznał, że uwłaszczenie przedmiotową działką W. nastąpiło z naruszeniem praw osób trzecich i decyzją z dnia (...) czerwca 2008 r. nr (...) stwierdził nieważność decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia (...) października 1994 r. w części odnoszącej się do byłej hipoteki (...).
W. Sp. z o.o. wniosła o ponowne rozpoznanie sprawy.
Minister Infrastruktury, w wyniku rozpoznania wniosku, decyzją z dnia (...) września 2008 r. nr (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, podtrzymując stanowisko o rażącym naruszeniu przepisów art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.
Powyższą decyzję Ministra Infrastruktury W. Spółka z o.o. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie tego oraz poprzedzającego je rozstrzygnięcia. Zarzuciła naruszenie art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 156 § 2 k.p.a. poprzez błędne przyjęcie, iż decyzja uwłaszczeniowa nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych. Zdaniem strony skarżącej, wskazane decyzje zostały ponadto wydane z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a., gdyż nie podjęto niezbędnych kroków do dokładnego zbadania sprawy i nie odniosło się do wszystkich zarzutów strony. W szczególności nie ustosunkowało się do stanowiska Wytwórni, iż brak wyodrębnienia ewidencyjnego części nieruchomości objętej wnioskiem dawnych właścicieli, uniemożliwia dokładne ustalenie, w jakiej części stwierdzono nieważność decyzji z dnia 12 października 1994 r.