Skarżący wskazywał dalej, że ustawodawca nakładając na dysponentów informacji publicznej bezwzględny obowiązek udostępnienia posiadanej informacji publicznej w żaden sposób nie ograniczył ponownego udostępnienia tej samej informacji temu samemu wnioskodawcy. W razie ponownego wniosku dysponent takiej informacji winien rozpoznać nowy wniosek i dokonać czynności materialno-technicznej, natomiast w części, w której dostrzega przeszkody prawne, powinno zostać wszczęte nowe postępowanie administracyjne w sprawie odmowy udostępnienia informacji i powinna zostać wydana nowa decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej, podlegająca zaskarżeniu do organu odwoławczego oraz późniejszej kontroli sądu administracyjnego.
Ponadto skarżący stwierdził, że w niniejszej sprawie należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, że w wyniku ostatniej nowelizacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, w obowiązującym stanie prawnym, kontroli podlegają również sprawy, w których odmowa udostępnienia informacji publicznej nastąpiła z powołaniem się na ochronę prawa do prywatności osób fizycznych, czy też inne przesłanki, które wcześniej powodowały wyłączenie kognicji sądów administracyjnych.
Po rozpoznaniu powyższego odwołania, decyzją z [...] lipca 2012 r., znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Nowym Sączu, na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. w zw. z art. 23a ust. 1 i art. 23g u.d.i.p., uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.
Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że 29 grudnia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r., Nr 204, poz. 1195), implementująca do krajowego porządku prawnego postanowienia dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (Dz.Urz.U.E., L 345/90, str. 701-707). Nowelizacja ta wprowadziła do krajowego porządku prawnego nowe pojęcie "ponownego wykorzystywania informacji publicznej", zdefiniowane w art. 23a ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym jest to "wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej informacji publicznej lub każdej jej części, będącej w posiadaniu podmiotów, o których mowa w ust. 2 i 3, niezależnie od sposobu jej utrwalenia (w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej) w celach komercyjnych lub niekomercyjnych, innych niż jej pierwotny publiczny cel wykorzystywania, dla którego informacja została wytworzona". Definicja ta jest niemal dosłownym powtórzeniem art. 2 pkt 4 dyrektywy, przy czym nawiązuje do niej również fragment pkt 8 preambuły tej dyrektywy, w którym wskazano, że "wypełniając swe zadania publiczne organy sektora publicznego zbierają, produkują reprodukują i rozpowszechniają dokumenty. Użycie tych dokumentów do innych celów jest ich ponownym wykorzystywaniem.". W znowelizowanej ustawie przewidziano, że udostępnianie informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystywania może następować na wniosek, którego wzór został określony w załączniku do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 17 stycznia 2012 r. w sprawie wzoru wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej (Dz. U. z 2012 r., poz. 94). Przepisy ustawy określiły również odrębny tryb rozpatrywania wyżej wymienionych wniosków, przewidując w art. 23g ust. 4, że "w przypadku niespełnienia warunków formalnych wniosku wzywa się wnioskodawcę do uzupełnienia braków, wraz z pouczeniem, że ich nieusunięcie w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania".