Gdyby zatem podzielić stanowisko organu, to pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się w istocie puste. Praktycznie bowiem każde udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania.
Akty administracyjne są nośnikami informacji publicznej podlegającej udostępnieniu w ramach realizacji prawa do informacji publicznej na zasadach ogólnych zawartych w rozdziale 2 ustawy. Możliwość skorzystania z prawa do ponownego wykorzystania informacji publicznej (rozdział 2a ustawy) następuje wówczas, gdy informacja taka ma zostać użyta w całości lub w jakiejkolwiek części w celach komercyjnych lub niekomercyjnych, innych niż jej pierwotny cel, dla którego została wytworzona. Dlatego też dokonaną przez organ odwoławczy wykładnię art. 23a ust. 1 ustawy należy uznać za nieprawidłową.
Prawidłowej interpretacji tego przepisu dokonał natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, co czyni sformułowany w tym zakresie zarzut skargi kasacyjnej nieuzasadnionym.
Jako nieusprawiedliwiony należy także ocenić zarzut błędnej wykładni art. 23g ust. 2, ust. 4, ust. 5, ust. 7 pkt 1 i ust. 11 u.d.i.p., albowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przepisów tych nie stosował i co za tym idzie nie dokonywał ich wykładni.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji zasadnie uchylił zaskarżoną decyzję wobec stwierdzenia, że organ odwoławczy wadliwie zastosował art. 138 § 2 K.p.a., gdyż stanowisko tego organu, co do wystąpienia przesłanek do zmiany kwalifikacji przedmiotu wniosku oraz przedmiotu rozstrzygnięcia wskazanego w decyzji Burmistrza R. z [...] maja 2012 r., nie miało podstaw faktycznych i prawnych.
Mając wszystkie powyższe względy na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.
Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 156 § 1 i § 3 P.p.s.a., sprostował oczywistą omyłkę w wyroku Sądu I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 28 grudnia 2012 r. popełnił oczywistą omyłkę przy określeniu podmiotu zobowiązanego do zwrotu kosztów postępowania. Z przywołanego przez ten Sąd w uzasadnieniu orzeczenia art. 200 P.p.s.a. jednoznacznie wynika, że w razie uwzględnienia skargi, a taka sytuacja występuje w rozpoznawanej sprawie, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, przysługuje skarżącemu od organu.
-----------------------
2