Skarga kasacyjna na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant: st. asystent sędziego Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 1129/13 w sprawie ze skargi R.M. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Policja
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych
Uzasadnienie strona 1/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 1129/13, oddalił skargę R.M. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Komendant Stołeczny Policji rozkazem personalnym z dnia 12 stycznia 2012 r. nr [...], stosując art. 41 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.), zwolnił [...] ze służby w Policji z dniem 10 lutego 2012 r., nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że długotrwałe okresy absencji zainteresowanego, spowodowane przebywaniem na zwolnieniach lekarskich, pomimo określenia przez lekarzy medycyny pracy jego zdolności do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku, wpływają negatywnie na realizację zadań Policji, dezorganizując służbę i funkcjonowanie Wydziału Konwojowego Komendy Stołecznej Policji, a nadto wysoce lekceważący stosunek funkcjonariusza do służby, przełożonych i innych policjantów stanowią podstawę do rozwiązania z nim stosunku służbowego.

Od powyższego rozkazu personalnego R.M. złożył odwołanie do Komendanta Głównego Policji, który rozkazem personalnym z dnia 20 marca 2012 r. nr [...] utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Rozkaz [...] R.M. uczynił przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który postanowieniem z dnia 19 lipca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 1016/12 odrzucił skargę jako złożoną z uchybieniem terminu, przewidzianego do jej wniesienia.

Wnioskiem z dnia 2 sierpnia 2012 r. R.M. zwrócił się do Ministra Spraw Wewnętrznych o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia 20 marca 2012 r. nr [...], zarzucając, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.).

Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia 25 października 2012 r. nr [...], mając za podstawę art. 156 § 1 w związku z art. 157 § 1 i 2 i art. 158 § 1 kpa, odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego Komendanta Głównego Policji z dnia 20 marca 2012 r. nr [...], utrzymującego w mocy rozkaz personalny Komendanta Stołecznego Policji z dnia 12 stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia R.M. ze służby w Policji.

W motywach rozstrzygnięcia organ podał, że zainteresowany został zwolniony ze służby w Policji z uwagi na ważny interes służby, gdyż jego długotrwałe absencje w służbie powodowały jej dezorganizację, co w sposób ujemny wpływało na pracę komórki organizacyjnej, w której zajmował stanowisko, jak i całej jednostki Policji. Zdaniem organu, zaistniały stan faktyczny umożliwiał zastosowanie podstawy z art. 41 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy o Policji, jako że decyzja wydawana w tym trybie ma charakter uznaniowy. Przysługujące właściwym przełożonym kompetencje do mianowania, przenoszenia i zwalniania funkcjonariuszy Policji, wywodzone z treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), pozwalają na dobór i kształtowanie struktury etatowej i osobowej w podległej im jednostce w sposób zapewniający prawidłowe jej funkcjonowanie, toteż w sytuacji, gdy nieobecności policjanta w służbie negatywnie wpływały na tok realizowanych zadań, interes społeczny, upatrywany w interesie służby, przemawiał za zwolnieniem funkcjonariusza. W ocenie Ministra, w takim przypadku brak jest podstaw do uznania naruszeń prawa, a tym bardziej do stwierdzenia jego rażącego naruszenia (art. 156 § 1 pkt 2 kpa). Kontrolując w trybie stwierdzenia nieważności rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji i rozkaz personalny Komendanta Stołecznego Policji, Minister nie stwierdził również, by były one obarczone pozostałymi wadami, o których mowa w art. 156 § 1 pkt 1, 3-7 kpa.

Strona 1/10
Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Policja
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych