Przyjmując na podstawie przepisów art. 23a i nast. ustawy o dostępie do informacji publicznej możliwość nieodpłatnego dostępu do danych zgromadzonych w rejestrach publicznych, nie tylko w rejestrach państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, ale także w innych rejestrach prowadzonych na podstawie przepisów prawa powszechnie obowiązującego, dostęp do których warunkowany jest wniesieniem opłaty, należałoby dojść do wniosku, którego nie da się pogodzić z założeniem o konsekwencji racjonalnego prawodawcy, bowiem uznać by należało, że na podstawie przepisów o ponownym wykorzystaniu informacji publicznej możliwy jest nie tylko nieograniczony dostęp do danych, który - co do zasady - podlega odpłatności, ale także nieskrępowane dalsze ich przetwarzanie i rozpowszechnianie, w tym także odpłatne. Wystarczyłoby zatem, aby podmiot zainteresowany dostępem do danych z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego podał, że zamierza ponownie wykorzystywać dane, a te podlegałyby wówczas nieodpłatnemu udostępnieniu. W ten sposób obchodzona byłaby zasada odpłatności za udostępnianie danych z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, co z pewnością nie było zamierzeniem ustawodawcy.
Nie bez znaczenia jest tu także i ten wniosek, który wypływa z ustanowionej w przepisie wcześniejszym o charakterze szczególnym zasady odpłatności, o wykluczeniu możliwości ponownego wykorzystywania danych zawartych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym, których to danych zasada odpłatności dotyczy.
Przepis art. 40 ust. 3c ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne w swej treści odwołuje się także do przepisów ww. ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej, które to przepisy potwierdzają powyższe stanowisko. Jak trafnie wskazuje autor skargi kasacyjnej, z udostępnieniem i ponownym wykorzystaniem danych mamy bowiem do czynienia również przy prowadzeniu i korzystaniu z usług danych przestrzennych, rozumianych jako operacje, które mogą być wykonywane przy użyciu oprogramowania komputerowego na danych zawartych w zbiorach danych przestrzennych lub na powiązanych z nimi metadanych. Ustawa o infrastrukturze informacji przestrzennej definiuje dane przestrzenne jako dane odnoszące się bezpośrednio lub pośrednio do określonego położenia lub obszaru geograficznego. Niewątpliwie dane gromadzone w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym zawierają informacje o położeniu lub obszarze geograficznym. Udostępnianie zbiorów za pośrednictwem usług pobierania oraz usług umożliwiających uruchamianie usług danych przestrzennych odbywa się - co do zasady - z zachowaniem przepisów dotyczących rejestrów publicznych zawierających te zbiory (art. 12 ust. 3 ww. ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej). Organy administracji publicznej pobierające, na podstawie odrębnych przepisów, opłaty za usługi pobierania, przekształcania oraz umożliwiające uruchamianie usług danych przestrzennych, zapewniają realizację tych usług z uwzględnieniem przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną (art. 12 ust. 4 ww. ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej). Dane zgromadzone w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym stanowią informację publiczną, tak więc korzystanie z usług tych danych przestrzennych jest ponownym wykorzystaniem informacji publicznej - przestrzennej. Ustawa o infrastrukturze informacji przestrzennej, będąc lex specialis względem przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, wyznacza dopuszczalny zakres ponownego wykorzystania danych przestrzennych, ustalając go znacznie węziej, aniżeli czyni to ustawa o dostępie do informacji publicznej w odniesieniu do ogółu informacji publicznej, wszak z art. 12 ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej wynika, że wolą ustawodawcy było wyłączenie danych przestrzennych z ogólnego reżimu ponownego wykorzystania informacji przestrzennej. Regulacja zatem ustawy