Dodatkowo skarżąca strona wywodziła, że w uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny ostatecznie nie wskazał, jakie miejscowości położone na terytorium Polskie zostały uznane przez niego za miejsce załadunku i miejsce rozładunku towaru. Ustalenie i konkretne wskazanie tych miejsc jest konieczne dla przyjęcia, że był wykonywany przewóz kabotażowy w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów.
Sąd nie wskazał nawet czy towar na terenie Polski w ogóle był rozładowany ani też nie zwrócił uwagi na fakt, że towar ten po czynnościach celnych opuścił obszar RP.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu Naczelny Sąd administracyjny rozpoznał sprawę w granicach skargi kasacyjnej.
Według art. 174 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi "Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy".
Wskazanie podstawy skargi kasacyjnej jest wymogiem materialnym skargi, który wyznacza granice rozpoznania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej powoduje konsekwencje prawne w zakresie wyłączenia dopuszczalności domniemania podstaw skargi kasacyjnej.
W sprawie skargę kasacyjną oparto na podstawie: naruszenia przepisu art. 4 pkt 12 oraz art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym poprzez uznanie, że transport dokonany przez skarżącego w dniu 19 września 2003 r. był transportem wykonywanym na potrzeby własne o charakterze kabotażowym. Z zestawienia miejsca i treści regulacji art. 4 pkt 12, który zawiera definicję pojęcia przewozu kabotażowego oraz art. 92 ust. 1, który reguluje sankcję za naruszenie obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz wyliczonych przepisów, wynika, że podstawą skargi kasacyjnej jest naruszenie prawa materialnego. W skardze kasacyjnej nie określono jednak zarzutu naruszenia prawa materialnego, które według art. 174 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, może być tylko skutecznie wywodzone w zakresie wadliwej wykładni lub niewłaściwego zastosowania. Przyjmując, że skarżący zarzuca wadliwą wykładnię art. 4 pkt 12 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 ze zm.), przez wywodzenie w uzasadnieniu, że należałoby stosować wykładnię funkcjonalną, nie jest zasadny i usprawiedliwiony. Według art. 4 pkt 12 "Użyte w ustawie określenia oznaczają: przewóz kabotażowy - przewóz wykonywany pojazdem samochodowym zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej".
Art. 4 pkt 12 powołanej ustawy o transporcie drogowym zawiera definicję ustawową pojęcia przewozu kabotażowego. Wprowadzenie innych elementów, nieznanych i nieprzewidzianych w przepisie prawa jest niedopuszczalne. Sąd dokonał prawidłowej wykładni art. 4 pkt 12 powołanej ustawy o transporcie drogowym, a tym samym i prawidłowej wykładni art. 92 powołanej ustawy o transporcie drogowym.
Zasadniczy wywód w uzasadnieniu skargi kasacyjnej opiera się na zarzutach co do ustalenia stanu faktycznego. Skargi kasacyjnej nie oparto jednak na podstawie naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego. W skardze również w jej uzasadnieniu nie wywiedziono zarzutu naruszenia przepisów powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a tylko te przepisy mogą stanowić podstawę skargi kasacyjnej, regulują bowiem postępowanie sądu administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny nie może sam wyprowadzić, przez domniemanie woli wnoszącego skargę kasacyjną naruszeń przepisów prawa procesowego.
W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na ustawowych, usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.