Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: Sędzia NSA Bożena Popowska Sędzia NSA del. Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant st. asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w 2 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2014 r. sygn. akt II SAB/Wr 104/14 w sprawie ze skargi S. D. na bezczynność Prezydenta Miasta L. w przedmiocie nabycia prawa własności nieruchomości przez Skarb Państwa oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt II SAB/Wr 104/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyniku rozpoznania skargi S. D. na bezczynność Prezydenta Miasta L. w przedmiocie stwierdzenia nabycia prawa własności nieruchomości, zobowiązał organ do wydania orzeczenia w sprawie w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi (pkt I. wyroku), stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt II. wyroku) oraz obciążył organ kosztami postępowania sądowego (pkt III. wyroku).
Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
W dniu 6 września 2012 r. S. D. wniósł skargę na bezczynność Starosty (Prezydenta Miasta L.) wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej. Skarga ta poprzedzona została zażaleniem na niezałatwienie w terminie wniosku skarżącego o wywłaszczenie, stanowiącej jego własność, nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], skierowanego do Wojewody [...]. Organ odwoławczy postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...], wydanym na podstawie art. 37 § 2 K.p.a., uznał zażalenie za nieuzasadnione i odmówił wyznaczenia dodatkowego terminu do załatwienia sprawy.
W uzasadnieniu skarżący wyjaśnił, że prawomocną decyzją [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] września 2008 r. wzmiankowana nieruchomość została wpisana do rejestru zabytków, co - zdaniem skarżącego - sprawia, że cel publiczny, określony w art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., nr 102, poz. 651 ze zm.; obecnie Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm., dalej zwana u.g.n.) został zrealizowany. Skarżący podniósł, że konsekwencją wpisania obiektu do rejestru zabytków, a poprzez to poddania go dyspozycji konserwatora zabytków, który przy wykonywaniu swoich obowiązków kieruje się wyłącznie interesem publicznym, jest pozbawienie go władztwa nad budynkiem i utrata posiadania tego obiektu. Skarżący przywołał w uzasadnieniu stanowisko Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Rzecznika Praw Obywatelskich, a ponadto odwołał się do przepisów art. 6 Konstytucji RP i art. 4 pkt 1-3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. nr 162, poz. 1568 z zm.; obecnie Dz. U. z 2014 r., poz. 1446 ze zm.). Wskazując na regulację dotyczącą postępowania wywłaszczeniowego, zawartą w przepisach art. 122a i art. 112 pkt 1 u.g.n., skarżący twierdził, że na tej podstawie Prezydent Miasta L., jako organ wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, był zobligowany w terminie dwóch miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji o wpisie do rejestru zabytków spornej nieruchomości, do wydania decyzji o nabyciu prawa własności budynku przez Skarb Państwa.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta L. wniósł o jej oddalenie i wyjaśnił, że w ocenie organu brak jest jakichkolwiek podstaw do przejęcia przedmiotowej nieruchomości ze względu na sam fakt wpisania jej do rejestru zabytków i objęcia jej ochroną konserwatorską. Zdaniem organu, wpisanie nieruchomości do rejestru zabytków nie powoduje - wbrew sugestiom skarżącego - obowiązku zastosowania przepisu art. 122a u.g.n. i przejęcia takiej nieruchomości przez Skarb Państwa.