Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Janina Antosiewicz (spr.) Sędziowie NSA Barbara Adamiak Tomasz Zbrojewski Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2006r. sygn. akt III SA/Gd 55/06 w sprawie ze skargi L. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 16 marca 2006 r. sygn. akt III SA/Gd 55/06, uwzględniając skargę L. N., uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] nr [...] i decyzję Burmistrza Miasta [...] z [...], w przedmiocie dodatku mieszkaniowego.
Decyzją ostateczną SKO utrzymało w mocy decyzję Burmistrza, odmawiającą L. N. przyznania dodatku mieszkaniowego, gdyż wydatki ponoszone przez najemcę w procentowym udziale dochodów gospodarstwa, przekraczają wysokość miesięcznych wydatków stanowiących podstawę obliczenia dodatku. Skarżący osiąga dochód 706,83 zł zamieszkując w lokalu o pow. użytkowej 17 m2 (przy normatywnej 35 m2), ponosi zaś na ten lokal wydatki w kwocie 109,95 zł. Stosując zasady określone w art. 6 ust. 9 ustawy o dodatkach mieszkaniowych organ wyliczył, iż odejmując od kwoty wydatków na przedmiotowy lokal ograniczonych do 90%, czyli 98,95 zł kwotę równą 15% dochodu, uzyskuje się wynik ujemny, co oznacza, że w takim przypadku dodatek nie przysługuje.
Skargę kasacyjną na powyższą decyzję wniósł do Sądu L. N., zarzucając błędne ustalenie przez organ wyższego dochodu niż wynikający z zaświadczenia ZUS.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględniając skargę powołał się na przepis art. 3 ust. 1 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 z późn. zm.), w myśl którego dodatek mieszkaniowy przysługuje osobom, o którym mowa w art. 2 ust. 1, jeżeli średni dochód miesięczny na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 m-cy poprzedzających datę złożenia wniosku nie przekracza 175% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednorodzinnym i 125% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, obowiązującej w dniu złożenia wniosku.
W art. 3 ust. 3 powołanej ustawy regulując pojęcie dochodu, ustawodawca wyłączył z niego dodatki dla sierot zupełnych, zasiłki pielęgnacyjne, zasiłki okresowe z pomocy społecznej, jednorazowe świadczenia pieniężne i świadczenia w naturze z pomocy społecznej oraz dodatek mieszkaniowy.
Skarżący pobiera z ZUS świadczenie rentowe oraz dodatek pielęgnacyjny jako osoba trwale i całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji.
Wyjaśniając charakter obu świadczeń, tj. zasiłku pielęgnacyjnego i dodatku pielęgnacyjnego na gruncie wykładni celowościowej i funkcjonalnej, Sąd dochodzi do wniosku, iż są to świadczenia porównywalne. Zasiłki pielęgnacyjne zostały uregulowane w ustawie z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 228, poz. 2255), natomiast dodatki pielęgnacyjne w ustawie z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118). Ten pierwszy w myśl art. 16 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych przyznaje się w celu częściowego pokrycia wydatków, wynikających z konieczności zapewnienia osobie niepełnosprawnej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, a przysługuje m.in. osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 lat życie jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności (art. 16 ust. 2 pkt 2).