Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Aleksandra Łaskarzewska Protokolant Magdalena Cieślak po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2007 sygn. akt II SA/Wa 2192/06 w sprawie ze skargi R. S. na orzeczenie dyscyplinarne Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego oddala skargę kasacyjną
I OSK 710/07
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 lutego 2007 r. oddalił skargę R. S. na orzeczenie dyscyplinarne Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego.
W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy.
W ramach wszczętego postępowania dyscyplinarnego Komendant [...] Oddziału Straży Granicznej w dniu [...] wydał w stosunku do R. S. orzeczenie dyscyplinarne, którym uznał go winnym zarzucanego mu czynu, ale odstąpił od wymierzenia kary.
R. S. został obwiniony o to, że w dniu [...] stycznia 2006 r. w G. świadomie wprowadził w błąd swojego przełożonego w ten sposób, że wypełniając drugą stronę skierowania na wyjazd służbowy do S. P. w dniach od [...] do [...] stycznia 2006 r. podał, że podróż ze S. P. do G. odbył pociągiem pośpiesznym pierwszej klasy podczas gdy faktycznie podróż tę odbył samochodem służbowym. Oświadczenie tego rodzaju spowodowało szkodę w postaci konieczności wypłaty należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych w nienależnej zawyżonej wysokości tj. o czyn określony w art. 135 ust. 2 pkt 5 ustawy o Straży Granicznej. W uzasadnieniu orzeczenia dyscyplinarnego wskazano, iż R. S. podróż służbową ze S. P. do G. na trasie do G. odbył pojazdem służbowym, a nie jak potwierdził na druku delegacji pociągiem pospiesznym pierwszej klasy. Okoliczności ujawnienia zdarzenia, jak też fakt, iż w kierowanych do Komendanta [...] Oddziału Straży Granicznej pismach obwiniony domagał się zwrotu kosztów za podróż w pierwszej klasie, w świetle tego, że tym pociągiem w ogóle nie jechał pociągnęły za sobą uznanie zachowania obwinionego za szczególnie naganne. Zachowanie takie, w ocenie organu, stanowiło istotną okoliczność obciążającą i świadczyło o niskich pobudkach działania obwinionego. Odstąpienie od wymierzenia funkcjonariuszowi kary nastąpiło z uwagi na niewielką wartość spowodowanej szkody, jak również faktu, iż uzyskuje on dobre wyniki w służbie.
Od orzeczenia tego R. S. złożył odwołanie, w którym zarzucił wszczęcie wobec niego postępowania dyscyplinarnego z naruszeniem prawa. Twierdził, że został obwiniony bezpodstawnie. Wskazał także na niewspółmierność treści orzeczenia dyscyplinarnego w stosunku do przedstawionego mu zarzutu.
Komendant Główny Straży Granicznej, w ramach złożonego odwołania, w dniu [...] wydał orzeczenie dyscyplinarne, którym utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy podkreślił, że podziela argumentację organu pierwszej instancji zaprezentowaną w uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia dyscyplinarnego.
Rozstrzygnięcie to stało się przedmiotem skargi R. S. do sądu administracyjnego, w której skarżący nie określił, o co wnosi. Do skargi dołączył natomiast orzeczenia dyscyplinarne i odwołanie od rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 12 lutego 2007 r. wskazał, że skarżący został uznany winnym naruszenia dyscypliny służbowej określonej w art. 135 ust. 1 pkt 5 ustawy o Straży Granicznej. Podkreślił, że spór pomiędzy stronami sprowadza się do oceny, czy w ustalonym bezspornym stanie faktycznym doszło do naruszenia przez skarżącego dyscypliny służbowej uzasadniającej pociągnięcie go do odpowiedzialności dyscyplinarnej. W ocenie Sądu I instancji, organ prowadząc postępowanie dyscyplinarne w pełni przestrzegał zasad określonych w powołanej powyżej ustawie, jak też w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego wobec funkcjonariuszy Straży Granicznej (Dz. U. Nr 118, poz. 1015 ze zm.). Skarżący we wniesionej skardze ograniczył się do wskazania zaskarżonego orzeczenia dyscyplinarnego. Nie określił w niej, na czym polegało naruszenie przez organ prawa. Podnoszone przez skarżącego zarzuty w odwołaniu od orzeczenia dyscyplinarnego organu pierwszej instancji, które skarżący załączył do skargi, miały znaczenie w toku prowadzonego postępowania dyscyplinarnego. Brak przedstawienia zarzutów w skardze pozbawiło Sąd możliwości ich oceny w całokształcie sprawy.