Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka/spr./, Sędziowie NSA Irena Kamińska, Jan Paweł Tarno, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 lutego 2005 r. sygn. akt 4 II SA/Ka 1140/03 w sprawie ze skargi B. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego oddala skargę kasacyjną
Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta [...] odmówił przyznania B. W. dodatku mieszkaniowego. Podstawą odmowy było uznanie, że stan majątkowy strony sprzeciwia się uwzględnieniu wniosku, gdyż pomimo deklarowanej trudnej sytuacji materialnej, posiada ona samochód osobowy "o dość dużej wartości szacunkowej" co świadczy o zamożności prowadzonego przez nią gospodarstwa domowego, tymczasem dodatek mieszkaniowy przyznawany jest osobom pozostającym w niedostatku.
W złożonym odwołaniu strona podniosła, że jedynym jej źródłem utrzymania jest renta inwalidzka w kwocie 700 złotych, zaś posiadany przez nią samochód marki Fiat Seicento, rok produkcji 1998 o wartości ok. 13.000 złotych pochodzi z czasów, gdy pracowała jako lekarz, wykonując indywidualną praktykę. W chwili obecnej samochodu jak podkreśla strona używa w celach leczniczych, gdyż jest chora, a jego roczne koszty utrzymania oceniła na kwotę 340 złotych rocznie.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymując powyższą decyzję w mocy stwierdziło, iż odpowiada ona prawu i podzielił ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez organ pierwszej instancji. Organ odwoławczy uzupełniając poczynione ustalenia faktyczne wskazał, że strona prowadzi 2-osobowe gospodarstwo domowe, zajmuje mieszkanie o powierzchnie 50,50 m2, zaś wykazany dochód wynosi średnio miesięcznie 406,22 złotych na jedną osobę i ponosi miesięczne wydatki na lokal w kwocie 331,51 złotych. Jednocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło zaistnienie przesłanek zawartych w art. 7 ust. 3 ustawy - o dodatkach mieszkaniowych uzasadniających przyznanie dodatku.
W skardze do sądu administracyjnego B. W. powtórzyła argumentację wskazaną w odwołaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach przychylił się do skargi i wyrokiem z dnia 25 lutego 2005 r. uchylił zarówno decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] jak i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...]. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z treścią art. 1 ustawy - o ustroju sądów administracyjnych, sądy te powołane są do kontroli zgodności z prawem poddanych ich kognicji aktów administracyjnych. W toku postępowania badają więc czy akty te nie uchybiają przepisom prawa materialnego lub procesowego w stopniu mającym lub mogącym mieć wpływ na wynik sprawy - art. 145 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W myśl art. 134 § 1 powyższej ustawy, sądy administracyjne nie są związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną i tym samym oceniają legalność kwestionowanych aktów również badając zarzuty z urzędu. Jednocześnie na mocy art. 135 tej ustawy, sądy te są władne zastosować przewidziane nią środki względem wszystkich aktów i czynności wydanych i dokonanych w granicach danej sprawy, jeśli może się to przyczynić do końcowego jej załatwienia.
Analiza zgodności z prawem zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej wykazała, że uchybiają one przepisom prawa materialnego i procesowego w stopniu uzasadniającym ich uchylenie. Według Sądu kwestią nie budzącą zastrzeżeń jest spełnienie przez skarżącą przesłanek do uzyskania przedmiotowego świadczenia, a kwestionowana jest jedynie zasadność jego nieprzyznania na mocy zastosowania szczególnej regulacji jaką jest art. 7 ust. 3 ustawy - o dodatkach mieszkaniowych. Wyjątkowość tego przepisu wymusza ścisłe przestrzeganie jego dyspozycji i interpretację zawężającą. Zastosowanie powyższego przepisu winno być poprzedzone przeprowadzeniem szerokiego postępowania dowodowego, dokonaniem wszechstronnych ustaleń faktycznych oraz wnikliwym rozważeniem wszelkich okoliczności sprawy z uwzględnieniem przesłanek w nim zawartych. Decyzja wydana w oparciu o ten przepis ma charakter uznaniowy, stąd konieczność pełnego i przekonywującego zaprezentowania tych kwestii oraz argumentów, jakie legły u podstaw decyzji.