Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mariola Kowalska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 21 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt II SA/Sz 745/20 w sprawie ze skargi T.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 17 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Sz 745/20, po rozpoznaniu sprawy ze skargi T.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddalił skargę.
Skargę kasacyjną wniosła T.A. Zaskarżyła wyrok w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy:
1. art. 3 § 1 P.p.s.a., art. 134 § 1 P.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit c) P.p.s.a. oraz art. 135 P.p.s.a. polegające na tym, że Sąd pierwszej instancji będąc zobowiązanym do orzekania w granicach danej sprawy, w wyniku niewłaściwej kontroli działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie polegającego na uchyleniu zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] i poprzedzającej jej decyzji Wójta Gminy [...], w sytuacji gdy zaskarżona decyzja SKO, a także decyzja organu I instancji, obarczone były wadą polegająca na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza ustalenia czy różnica wysokości świadczeń - rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego wnioskodawczym w stosunku do świadczenia pielęgnacyjnego, uzasadnia przyznanie tego świadczenia chociażby w części stanowiącej tę różnicę,
2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje osobie mającej ustalone prawo do rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego, a strona ma możliwość wyboru jednego ze świadczeń przez rezygnację z pobierania świadczenia niższego, w sytuacji gdy wykładnia systemowa i funkcjonalna pozwala na przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w części stanowiącej różnicę między kwotą świadczenia pielęgnacyjnego a rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego uzyskiwaną przez stronę, a ustawa o świadczeniach rodzinnych nie daje możliwości wyboru pomiędzy świadczeniem pielęgnacyjnym a rodzicielskim świadczeniem uzupełniającym.
Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie. Na podstawie art. 182 § 2 P.p.s.a. oświadczyła, że zrzeka się rozprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., zwanej dalej P.p.s.a.). NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.