Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Marian Wolanin Protokolant Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 stycznia 2009 r. sygn. akt IV SA/Wr 444/08 w sprawie ze skargi D. D. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych osobowych oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z 22 stycznia 2008 r., IV SA/Wr 444/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z [...] lipca 2008 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych osobowych. W uzasadnieniu sąd podniósł, że podstawą do rozpoznania wniosku skarżącej, jak również jej skargi stanowi art. 44h ust. 2 pkt 2 i 4 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.). Przepis ten stanowi, że dane ze zbiorów meldunkowych zbioru PESEL oraz ewidencji, wydanych i unieważnionych dowodów osobistych mogą być udostępnione, osobom i jednostkom organizacyjnym - jeżeli wykażą w tym interes prawny (pkt 2), innym osobom i podmiotom - jeżeli uwiarygodnią one interes faktyczny w otrzymaniu danych i ze zgodą osób, których dane dotyczą (pkt 4). Niesporne jest, że organ nie miał podstaw do wydania wnioskowanych danych w oparciu o wskazany art. 44h ust. 2. Organ podjął czynności niezbędne do realizowania wniosku w oparciu o powyższy przepis - zgodnie z dyspozycją zainteresowanej. W aktach sprawy administracyjnej znajdują się oświadczenia 3 osób, które nie wyraziły zgody na podanie ich danych. Tym samym nie została spełniona jedna z przesłanek z omawianego punktu 4 art. 44h ust. 2; w związku z powyższym organ, w oparciu o ten przepis nie mógł zrealizować wniosku skarżącej.
Podstawową kwestią jest zatem, czy wniosek skarżącej powinien być załatwiony na podstawie pkt 2 art. 44 h ust. 2. Zarzut skargi opiera się na twierdzeniu, że wnioskodawczyni posiada interes prawny w sprawie. W ocenie Sądu zarzut ten jest chybiony. Mając na uwadze treść cytowanego przepisu należy przyjąć, że to czy strona ma interes prawny do uzyskania danych osobowych decydują przepisy prawa materialnego i to nie tylko prawa administracyjnego, ale także przepisy kodeksu cywilnego, czy też innych aktów prawnych. Oznacza to, że z wnioskiem o wskazanie danych osób, może wystąpić podmiot, który wykaże związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym, a aktem lub czynnością organu administracji publicznej. Analizując wniosek skarżącej i pisma procesowe składane do dnia wydania decyzji przez organ I instancji tj. 15 kwietnia 2008 r., 23 maja 2008 r., pod kątem wykazania interesu prawnego uzasadniającego uzyskanie danych należy podkreślić, że tylko wniosek zawiera jedno zdanie istotne dla rozważanej kwestii. Mianowicie, w pkt 1) petitum pisma, zawarto informację, że przeznaczenie danych to "zamiar pozwania tych osób do sądu cywilnego". Dalej wnioskodawczyni wskazała, że w uzasadnieniu powołuje argumenty zawarte we wszystkich pismach dotychczas złożonych przez nią i męża do Urzędu Miejskiego Wrocławia, Wydział Spraw Obywatelskich. Do wniosku nie zostały dołączone te pisma. Ani organ ani Sąd w ramach rozpatrywanego przepisu nie mogą domyślać się uzasadnienia. Niczego w tej sprawie nie zmienia również informacja, że przedkłada swoje i męża pisma skierowane do Komisariatu Policji Wrocław - Krzyki. Podobną wymowę ma również odwołanie skarżącej z 13 czerwca 2008 r. Interes prawny dotyczy szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych jednostki. W ramach tych praw istnieje uprawnienie do sądu, ale o czym mowa była wcześniej prawo to musi opierać się, wynikać z prawa materialnego. W tym przypadku powinna skarżąca wskazać, z jakim powództwem cywilnym chce wystąpić skarżąca i uwiarygodnić co najmniej stan faktyczny, który daje jej legitymację do jego wniesienia. Obu elementów we wniosku i w pismach skarżącej zabrakło.