Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia del. NSA Tadeusz Geremek Protokolant Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 1364/08 w sprawie ze skargi K. D. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej oddala skargę kasacyjną.
Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] podjętą na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] maja 2008 r. nr [...], w której odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Departamentu Kadr MON z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] o wypowiedzeniu K. D. stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej. W uzasadnieniu wskazał, że Dyrektor Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2002 r. wypowiedział K. D. stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej. Jako podstawę prawną wypowiedzenia organ wskazał art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tekst jedn. Dz.U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.). Minister Obrony Narodowej decyzją z [...] czerwca 2002 r. nr [...] wydaną dla celów ewidencyjnych, zwolnił K. D. z zawodowej służby wojskowej i przeniósł do rezerwy.
Odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji z [...] marca 2008 r. nr [...] stwierdził, że decyzja o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej nie zawiera wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Podniósł, że decyzja o zwolnieniu została wydana w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, tj. art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, a zatem nie można było uznać, iż została ona wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Wyjaśnił, że na podstawie wykazu zmian Generalnego Zarządu Planowania Strategicznego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego nr [...] do etatu [...] Dowództwa WLOP z dnia [...] października 2001 r. stan etatowy jednostki wojskowej, w której oficer pełnił służbę, uległ zmniejszeniu, a stanowisko służbowe przez niego zajmowane uległo likwidacji. Stwierdził też, że brak było możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko służbowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 22 stycznia 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 1364/08, po rozpoznaniu sprawy ze skargi K. D. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej, oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku Sąd wywodził o przedmiocie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności, którym jest ustalenie czy decyzja nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji, stanowi kwalifikowaną postać naruszenia prawa i nie może być interpretowane rozszerzająco. Orzecznictwo sądowe prezentuje pogląd, że istnieje różnica między "zwykłym" naruszeniem prawa, a naruszeniem, które może być zakwalifikowane jako "rażące". Naruszenie prawa jest rażące wówczas, gdy w jego wyniku powstają niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, czy też niemożności akceptacji zaskarżonego orzeczenia jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa.