Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) sędzia del. WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik po rozpoznaniu w dniu 25 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 935/19 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. oddala wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 20 września 2019 r., I SA/Wa 935/19, oddalił skargę M. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] lutego 2019 r. nr [...], którą w punkcie pierwszym odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Skarbu Państwa z [...] sierpnia 2009 r. nr [...] ([...]), a w punkcie drugim odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z [...] lipca 2009 r. nr [...], orzekających o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. w miejscowości C., pow. O., woj. w., obecnie Republika Białorusi.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym przyjętym przez Sąd I instancji:
W dniu 28 grudnia 1990 r. M. K. (dalej jako: "skarżący") złożył wniosek o wypłacenie odszkodowania za nieruchomość pozostawioną na terenach pozostających obecnie poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Decyzją z [...] lipca 2009 r. Wojewoda [...] odmówił potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskie. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy decyzją Ministra Skarbu Państwa z [...] sierpnia 2009 r. Skarga na tę decyzję została oddalona prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2 marca 2010 r. sygn. akt l SA/Wa 1739/09. Powodem odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty było niedołączenie przez skarżącego operatu szacunkowego określającego wartość mienia nabytego w ramach realizacji praw do rekompensaty na podstawie odrębnych przepisów (art. 6 ust. 3, art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - Dz. U. z 2017 r., poz. 2097, dalej: "ustawa"), co uniemożliwiło ustalenie wartości należnego skarżącemu prawa do rekompensaty.
W dniu 5 listopada 2018 r. skarżący złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji organów obu instancji, odmawiających potwierdzenia prawa do rekompensaty. Jako podstawa wniosku podany został przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W jego uzasadnieniu powołano się w szczególności na uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 października 2017 r., I OPS 3/17 i stwierdzono, że decyzje odmawiające potwierdzenia prawa do rekompensaty zostały wydane z pominięciem wszystkich stron postępowania, status taki mieli w tym postępowaniu, poza skarżącym, także spadkobiercy G. B. W tej sytuacji decyzje rażąco naruszają art. 3 ust. 2 ustawy, a także art. 6, 7, 8, 9, 28 i 77 § 1 k.p.a.
Decyzją z [...] lutego 2019 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił stwierdzenia nieważności obu objętych wnioskiem decyzji ze względu na brak przesłanek z art. 156 § 1 k.p.a., wskazując na poddanie decyzji kontroli sądu administracyjnego i brak znaczenia uchwały NSA o sygn. I OP 3/17 dla postępowania w przedmiocie nieważności decyzji.