Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak /spr./, Sędziowie NSA Irena Kamińska, Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Anna Harwas, po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 2004r. sygn. akt I SA 1759/03 w sprawie ze skargi K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o przydziale lokalu 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] nr [...], po ponownym rozpatrzeniu sprawy zakończonej decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika [...] z dnia 13 września 1982 r., utrzymało w mocy swoją decyzję. W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 21 maja 2002 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] wpłynęło żądanie K. S. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika [...] z dnia 13 wrześnią 1982 r. znak [...], którą dokonano przydziału na rzecz A. i E. Z. części lokalu mieszkalnego nr 5, w domu przy ul. [...], składającego się z jednego pokoju o pow. 43 m2 oraz urządzeń sanitarnych bez używalności kuchni.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją dnia [...] nr [...], odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika [...] z dnia 13 września 1982 r., znak [...]. W obszernym uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, iż brak jest podstaw prawnych do uznania, że w sprawie zaistniała przesłanka rażącego naruszenia prawa (art. 156 § 1 pkt 2 kpa).
K. S. wniosła o ponowne rozpoznanie sprawy.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] nie uwzględniło wniosku, utrzymując decyzje w mocy. W uzasadnieniu wywodziło, że zgodnie z obowiązującym w dniu wydania decyzji z dnia 13 września 1982 r. brzmieniem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe (Dz. U. Nr 14, poz. 84), który stanowił: "za lokal mieszkalny uważa się samodzielny lokal mieszkalny, jak też jego część obejmującą co najmniej jeden pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu" - to za lokal mieszkalny uważana była również część samodzielnego lokalu mieszkalnego pod warunkiem, iż obejmowała co najmniej jeden pokój o pow. 10 m2, jeżeli był on odrębnym przedmiotem najmu. Powyższe w sposób wyraźny wskazuje, iż organ mógł wyżej wymienioną decyzją dokonać przydziału lokalu mieszkalnego, który składał się z części samodzielnego lokalu.
W zakresie zarzutu, iż treść wniosku A. Z. o przydział oraz zaświadczenie Urzędu Miejskiego w [...] z dnia 16 października 1980 r. jest wzajemnie sprzeczne, organ drugiej instancji takiej sprzeczności nie stwierdził. Z zaświadczenia wydanego w dniu 16 października 1980 r. wynika jedynie, iż A. Z. "zamieszkiwała" wraz z mężem, trójką dzieci i matką w lokalu o pow. 40 m2 w [...] przy ul. [...]. Zaświadczenie powyższe nie wskazuje jednak w jakim okresie czasu wyżej wymieniona mieszkała pod wskazanym wyżej adresem. Sformułowanie "zamieszkiwała" wskazuje jedynie, iż był to czas przeszły. Natomiast z wniosku o przydział mieszkania z dnia 13 października 1980 r. wyraźnie wynika, iż A. Z. wraz z mężem i trójką dzieci w chwili składania wniosku mieszkała w izbie o pow. 11 m2 w budynku położonym w [...] przy ul. [...] przeznaczonym do rozbiórki.