Skarga kasacyjna na decyzję SKO w Katowicach w przedmiocie opłaty adiacenckiej uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 2 (drugim).
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Tamara Dziełakowska sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) sędzia del. WSA Anna Wesołowska Protokolant starszy asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 16 października 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt II SA/Gl 563/17 w sprawie ze skargi H. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 2 (drugim).

Uzasadnienie strona 1/5

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 18 października 2017 r., sygn. akt II SA/Gl 563/17, w pkt 1. uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Zabrze z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...], w przedmiocie opłaty adiacenckiej, w pkt 2. umorzył postępowanie administracyjne.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Prezydent Miasta Zabrza decyzją z dnia [...] grudnia 2017r. r. nr [...], ustalił dla skarżącej H. S. właścicielki nieruchomości położonej w Zabrzu przy ul. [...], obejmującej działki nr [...] o łącznej pow. 406 m², opłatę adiacencką w kwocie 905,25 zł, w związku ze stworzeniem warunków podłączenia tej nieruchomości do sieci kanalizacji sanitarnej. Jako podstawę prawną decyzji organ administracji powołał przepisy art. 145 i art. 146 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015r., poz. 1774 ze zm., dalej "u.g.n."), oraz uchwałę nr XXVI/386/2000 Rady Miejskiej w Zabrzu z dnia 20 listopada 2000r. w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzją z dnia 21 kwietnia 2017r. utrzymało w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji.

Zdaniem organu odwoławczego, w niniejszej sprawie spełnione zostały ustawowe przesłanki do ustalenia opłaty adiacenckiej i prawidłowo obliczono jej wysokość przy zastosowaniu stawki 25 % (art. 145 u.g.n.). Kolegium uznało też za bezzasadny zarzut co do konieczności poddania przez organ I instancji operatu szacunkowego ocenie organizacji rzeczoznawców, gdyż strona nie przedłożyła dowodów dla podważenia jego prawidłowości. Ustalenie wartości nieruchomości nastąpiło zaś w oparciu o operat z dnia 18 października 2016 r.

Na powyższą decyzję H. S. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach powołanym na wstępie wyrokiem z dnia 18 października 2017 r. uchylił decyzje organów obu instancji i umorzył postępowanie administracyjne w sprawie.

Zdaniem Sądu trafne są zarzuty dotyczące wadliwości operatu szacunkowego stanowiącego podstawę ustalenia wysokości opłaty adiacenckiej. Wycena wartości nieruchomości nie została dokonana zgodnie z art. 154 ust. 1 ustawy oraz wymogami § 4 ust. 1 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 207, poz. 2109 z późn. zm.). Sąd uwzględniając skargę uchylił w pkt 1 wyroku decyzje organów obydwu instancji jako wydane z naruszeniem prawa materialnego i bez należytego wyjaśnienia okoliczności sprawy, co mogło mieć istotny wpływ na jej wynik.

Jednocześnie Sąd orzekł o umorzeniu postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego w całości w rozumieniu art. 105 § 1 kpa. Sąd podkreślił przy tym, że z uwagi na upływ w dniu 20 stycznia 2017 r. trzyletniego terminu od dnia stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do sieci kanalizacji sanitarnej, nie jest już dopuszczalne wydanie przez organ I instancji decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej (art. 145 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami - w brzmieniu mającym w sprawie zastosowanie). Sąd uznał, że z mocy normy intertemporalnej, zawartej w art. 4 ust. 3 w zw. z art. 10 pkt 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 2017 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 1509), w sprawie ma zastosowanie przepis art. 145 ust 2 u.g.n. w brzmieniu dotychczasowym, obowiązującym w dacie orzekania przez organy obydwu instancji.

Strona 1/5