Skarga kasacyjna na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w przedmiocie odmowy przydzielenia miejsca w internacie albo kwaterze internatowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant starszy asystent sędziego Anna Armińska po rozpoznaniu w dniu 9 października 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 431/17 w sprawie ze skargi R. W. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydzielenia miejsca w internacie albo kwaterze internatowej oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6191 Żołnierze zawodowi
Inne orzeczenia z hasłem:
Żołnierze zawodowi
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Agencja Mienia Wojskowego
Uzasadnienie strona 1/7

Wyrokiem z dnia 24 października 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 431/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. W. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydzielenia miejsca w internacie albo kwaterze internatowej.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Wnioskiem z dnia 7 września 2016 r. por. R. W. - żołnierz służby stałej zwrócił się do Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w Bydgoszczy o przydział miejsca w internacie albo kwaterze internatowej w miejscowości, w której pełnieni służbę, tj. w Bydgoszczy.

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w Bydgoszczy decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...], odmówił skarżącemu przydzielenia miejsca w internacie albo kwaterze internatowej.

W uzasadnieniu organ I instancji powołał się na przepis art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U. z 2016 r., poz. 207) oraz stwierdził, że oficer otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery na podstawie umowy z dnia 17 listopada 2005 r. i tym samym zrealizował swoje uprawnienia do zakwaterowania w garnizonie Toruń oraz miejscowości pobliskiej. Tym samym nie wypełnia przesłanek zawartych w art. 21 ust. 10 ustawy, które pozwalałyby przyznać bezpłatne miejsce internatowe w Bydgoszczy, tj. miejscu pełnienia służby.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł R. W.

Prezes Agencji Mienia Wojskowego decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że prawo do zakwaterowania nie przysługuje żołnierzowi zawodowemu, jeśli otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery, wypłacony na podstawie przepisów ustawy o zakwaterowaniu obowiązujących do 30 czerwca 2004 r. Wyjątek stanowi realizacja prawa w formie przydziału miejsca w internacie albo kwaterze internatowej, która może nastąpić pod warunkiem, że żołnierz lub jego małżonek nie skorzystał z przywileju, o którym mowa w art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy w miejscowości w której pełni służbę, albo w miejscowości pobliskiej. Natomiast skarżący wystąpił z wnioskiem o przydział miejsca w internacie albo kwaterze internatowej na czas pełnienia służby w miejscowości Bydgoszcz.

Organ odwoławczy podkreślił, że wymieniony zamieszkuje w lokalu mieszkalnym położonym w Toruniu przy ul. [...] i na podstawie umowy nr [...] otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery. Zatem dla rozstrzygnięcia istotne jest ustalenie, czy w zaistniałym stanie faktycznym miejscowość Toruń (gdzie skarżący zamieszkuje i zaspokoił swoje potrzeby mieszkaniowe korzystając z uprawnień, o których mowa w art. 21 ust. 6 pkt 1), jest miejscowością pobliską do Bydgoszczy, gdzie obecnie pełni zawodową służbę wojskową.

Miejscowością pobliską, zdaniem organu, w rozumieniu definicji zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 7 ustawy, jest miejscowość, do której najkrótszy czas dojazdu lądowym środkiem publicznego transportu zbiorowego, łącznie z przesiadkami, nie przekracza zgodnie z rozkładem jazdy 2 godzin w obie strony, licząc od stacji (przystanku) najbliższej miejsca pełnienia służby do stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania, bez uwzględnienia czasu dojazdu do i od stacji (przystanku) w obrębie miejscowości, z której żołnierz dojeżdża, oraz miejscowości, w której wykonuje obowiązki służbowe. Skarżący podnosi, że najbliżej położoną stacją względem jego miejsca zamieszkania jest stacja [...] i od tej stacji należy liczyć czas dojazdu do miejsca pełnienia służby, a nie - jak przyjął organ Agencji - od stacji Toruń Wschodni. Wskazane przez stronę połączenie pomiędzy stacją [...] (najbliżej miejsca zamieszkania) a stacją Bydgoszcz Główna (najbliżej miejsca pełnienia służby) wymaga przesiadki na stacji Toruń - Wschodni, a tym samym realizowane jest w dwóch etapach podróży. Pierwszym etapem jest przejazd pomiędzy stacją [...] a stacją Toruń Wschodni, przejazd ten realizuje autobus relacji [...], gdzie po przejechaniu 7 przystanków dojeżdża do stacji kolejowej Toruń - Wschodni, skąd odjeżdża pociąg realizujący bezpośrednie połączenie między rozpatrywanymi miejscowościami, tj. Toruń - Bydgoszcz i powyższa trasa stanowi drugi etap przejazdu realizowany przez skarżącego po przesiadce pomiędzy stacjami PKP.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6191 Żołnierze zawodowi
Inne orzeczenia z hasłem:
Żołnierze zawodowi
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Agencja Mienia Wojskowego