Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie sędzia NSA Mariola Kowalska sędzia del. WSA Agnieszka Miernik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2512/17 w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Głównego Lekarza Weterynarii z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 16 stycznia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2512/17 oddalił skargę J. M. na decyzję Głównego Lekarza Weterynarii z [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
J. M. we wniosku z 5 stycznia 2017 r. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w K. z 7 listopada 2016 r. nr 230/2016 dotyczącej zatwierdzenia zakładu położonego w S. w zakresie prowadzenia [...] oraz utrzymania weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego zakładu: [...], użytkowanego przez G. sp. z o.o. z siedzibą w G.
Pomorski Wojewódzki Lekarz Weterynarii decyzją z 7 marca 2017 r. nr 11/2017 stwierdził nieważność decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w K. z 7 listopada 2016 r. nr 230/2016 z powodu niewykonalności decyzji istniejącej w dacie jej wydania i mającej charakter trwały, ponieważ Spółka świadomie, bezumownie korzystała z nieruchomości położonej w S., która stanowi własność J. M.
Główny Lekarz Weterynarii (powoływany dalej również jako "GLW") wskazał, że stanowisko J. M. o tym, że nie zgadza się na działalność spółki na swojej nieruchomości, nie stanowi przesłanki obiektywnej. Nie można bowiem wykluczyć, że strony mogłyby dojść do porozumienia i uregulować użytkowanie działki, jest to bowiem kwestia podlegające swobodzie umów. Spór pomiędzy stronami postępowania dotyczący bezumownego korzystania z nieruchomości nie stanowi przedmiotu badania przez organy administracji publicznej. Natomiast wątpliwości związane z użytkowaniem działki leżą w kompetencjach organów nadzoru budowlanego, nie zaś Inspekcji Weterynaryjnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. M. od powyższej decyzji wskazując, że organ nadzoru prawidłowo przeprowadził postępowanie i słusznie ocenił, że nie zachodzą przesłanki pozwalające uznać, że decyzja z 7 listopada 2016 r. wydana przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w K. dotycząca zatwierdzenia zakładu G. sp. z o.o. w zakresie prowadzenia [...] oraz utrzymania weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego zakładu została dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257), powoływanej dalej jako "K.p.a."
Decyzja wydawana w powstępowaniu o zatwierdzenie zakładu przez właściwy organ potwierdza, że zakład spełnia określone wymagania weterynaryjne w zakresie prowadzonej działalności nadzorowanej. Podmiotem zobligowanym do zainicjowania postępowania i jedynym, którego sytuacja prawna zostaje ukształtowana na skutek wydania decyzji o zatwierdzeniu zakładu, jest podmiot, który zamierza prowadzić działalność nadzorowaną w takim zakładzie. Jest to podmiot, pod którego faktyczną kontrolą pozostaje produkt uboczny pochodzenia zwierzęcego. Analiza wskazanych przepisów prowadzi do wniosku, że stroną postępowania o zatwierdzenie zakładu jest wyłącznie podmiot zamierzający prowadzić tego rodzaju działalność. Przepisy znajdujące zastosowanie nie nakładają obowiązku dokumentowania tytułu prawnego do nieruchomości, na której zlokalizowany ma być zakład, a zatem organ rozstrzygający wniosek nie jest zobowiązany, a tym samym uprawniony do weryfikacji tytułu prawnego. Nie może być jednak wątpliwości, że podmiot ten musi faktycznie władać zakładem. Decyzja zatwierdzająca zakład nie ma wpływu na sytuację prawną właściciela nieruchomości. Zaskarżona decyzja nie została zatem wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1a pkt 2 oraz 3 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zwierząt i zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1539 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.o.z.z.", w związku z art. 3 pkt 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (Dz. U. UE. L. z 2009 r. Nr 300, str. 1 ze zm.), powoływanego dalej jako "rozporządzenia (WE) nr 1069/2009", a także art. 28 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. i przepisów procesowych związanych z czynnym udziałem strony w postępowaniu.