Przyjęcie takiej wykładni pojęcia ponownego wykorzystywania informacji publicznej prowadzi do wniosku, że rozpowszechnianie informacji na potrzeby dziennikarskie, wbrew twierdzeniom Starosty Lidzbarskiego, nie może zostać uznane co do zasady za ich ponowne wykorzystywanie w rozumieniu art. 23a ust. 1 u.d.i.p. Dlatego też, jak słusznie przyjął Sąd I instancji, organ błędnie zakwalifikował wniosek strony - będącej redaktorem naczelnym prasy - jako wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej.
Słusznie też Sąd I instancji zwrócił uwagę na to, że Starosta Lidzbarski zobligowany jest rozpoznać wniosek skarżącego, ustalając w jakim zakresie żądane informacje stanowią informację publiczną i w jakim zakresie mogą być udostępnione, a następnie załatwić wniosek w sposób przewidziany w u.d.i.p. Jak zasadnie stwierdził Sąd I instancji, nie w każdym wypadku informacja publiczna może być udzielona w pełnym zakresie, bowiem art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. o dostępie do informacji publicznej przewiduje ograniczenie prawa do informacji publicznej w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (państwowa, służbowa, skarbowa, statystyczna, lekarska), a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Podmiot zobowiązany winien także mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych oraz regulacje dotyczące informacji publicznej przetworzonej.
Zarzut skargi kasacyjnej błędnej wykładni art. 23a ust. 1 u.d.i.p. jest zatem nieuzasadniony.
Jako nieusprawiedliwiony należy ocenić również zarzut błędnej wykładni art. 2a ust. 2 u.d.i.p. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie uznał, że przepis ten wprowadza nieograniczoną niczym zasadę prawa do ponownego wykorzystania informacji publicznej. Sąd I instancji zwrócił bowiem uwagę na to, iż w myśl tego przepisu zasady ponownego wykorzystania informacji publicznej nie naruszają dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania. Stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie jest prawidłowe.
Mając wszystkie powyższe względy na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.