Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Jolanta Rajewska, Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek (spr.), Joanna Runge -Lissowska, Protokolant Joanna Szcześniak, po rozpoznaniu w dniu 7 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1402/05 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Ministra Gospodarki i Pracy z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zawieszenia prawa do pobierania świadczenia przedemerytalnego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 22 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Wa 1402/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę J. G. na decyzję Ministra Gospodarki i Pracy z dnia [...] nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, zawieszającej prawo do świadczenia przedemerytalnego.
Z uzasadnienia wyroku wynika, że Starosta Powiatu [...], decyzją z dnia 3 września 2002 r. przyznał J. G. od dnia 2 sierpnia 2002 r., prawo do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 37k oraz 6 pkt 6 lit. b ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. N, 6, poz. 56 ze zm.).
Pismem z dnia 2 stycznia 2002 r., Powiatowy Urząd Pracy został poinformowany o przyznaniu J. G. z dniem 1 grudnia 2002 r. diety z tytułu pełnienia funkcji radnego Rady Powiatu w [...] w wysokości 1350 zł.
W związku z uzyskaniem powyższej informacji decyzją z dnia 2 stycznia 2003 r. Starosta Powiatu [...] na podstawie art. 37n ust. 2 pkt 3 oraz art. 6 pkt 6 lit. b ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu zawiesił od dnia 1 grudnia 2002 r. prawo J. G. do świadczenia przedemerytalnego.
Po rozpoznaniu wniosku J. G. o stwierdzenie nieważności ww. decyzji, Wojewoda Kujawsko-Pomorski decyzją z dnia [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Powiatu [...] w przedmiocie zawieszenia prawa do świadczenia przedemerytalnego.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że zgodnie z art. 37n powołanej ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, prawo do świadczenia przedemerytalnego ulega zawieszeniu w przypadku osiągania przychodów z innych tytułów niż zatrudnienie czy inna praca zarobkowa, z wyłączeniem przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz uzyskiwania diet i innych należności pieniężnych przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich, jeżeli łączna kwota uzyskanych przychodów w danym miesiącu z tych tytułów oraz z tytułu świadczenia przedemerytalnego byłaby wyższa od kwoty 200% zasiłku, o którym mowa w art. 24 ust. 1 powołanej ustawy. Wskazano też, że jeżeli przychody z tytuły pełnienia funkcji społecznych wraz z kwotą świadczenia przedemerytalnego przekroczą miesięcznie określony pułap, to świadczenie przedemerytalne ulega zawieszeniu w danym miesiącu. Skoro zatem decyzją Starosty [...] skarżący od dnia 2 sierpnia 2002 r. posiada przyznane prawo do świadczenia przedemerytalnego w wysokości 953,40 zł miesięcznie, a kwota ta wynosi 200% kwoty zasiłku dla bezrobotnych, to każdy przychód, łącznie z otrzymywanym świadczeniem przedemerytalnym, przekroczy dopuszczalną kwotę 200% zasiłku dla bezrobotnych.
Wskutek rozpatrzenia odwołania J. G. od powyższej decyzji, Minister Gospodarki i Pracy, decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję i wskazał, że stwierdzenie nieważności decyzji jest instytucją umożliwiającą wycofanie z obrotu prawnego decyzji administracyjnych (obecnie także postanowień) dotkniętych najcięższymi wadami materialnoprawnymi. Ciężar gatunkowy tych wad powoduje, że w przypadku, gdy rzeczywiście one wystąpiły, nie wystarczy uchylenie decyzji ze skutkiem ex nunc, a trzeba stwierdzić jej nieważność, to znaczy orzec, iż od chwili jej wydania była ona nieważna. Dodał również, że podstawą do stwierdzenia nieważności decyzji nie może być odmienna interpretacja przepisów prawnych, albowiem w takim przypadku nie dochodzi do rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 k.p.a.