Skarga kasacyjna na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w przedmiocie odmowy wypłaty świadczenia mieszkaniowego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. WSA Marian Wolanin Protokolant asystent sędziego Inesa Wyrębkowska po rozpoznaniu w dniu 6 października 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Mienia Wojskowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1784/14 w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty świadczenia mieszkaniowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Prezesa Agencji Mienia Wojskowego na rzecz T. M. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2015 roku sygn. akt II SA/Wa 1784/14 w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty świadczenia mieszkaniowego uchylił zaskarżoną decyzję.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 roku nr [...] Dyrektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej odmówił T. M. świadczenia mieszkaniowego od dnia 1 stycznia 2014 roku. Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia [...] lipca 2014 roku wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 13 ust. 6 i 7 w związku z art. 48d ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U. z 2010 roku, Nr 206, poz. 1367 ze zm., dalej: ustawa z dnia 22 czerwca 1997 roku) oraz art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. 2010 r. Nr 90, poz. 593 ze zm., dalej: ustawa z dnia 11 września 2003 roku) uchylił decyzję organu pierwszej instancji w części dotyczącej ustalenia terminu, od kiedy T. M. nie przysługuje prawo do wypłaty świadczenia mieszkaniowego i w tym zakresie orzekł, że przedmiotowe świadczenie mu nie przysługuje a w pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy. W uzasadnieniu organ wskazał, że T. M. został umieszczony w wykazie żołnierzy zawodowych do wypłaty świadczenia mieszkaniowego począwszy od miesiąca grudnia 2013 roku. Za datę rozpoczęcia wypłaty przyjęto dzień 12 października 2013 roku. Organ II instancji przyjął, że Dyrektor Oddziału Regionalnego WAM, odmawiając T. M. tego świadczenia, błędnie ustalił termin, od którego nie przysługuje mu już prawo do jego wypłaty i tym samym rażąco naruszył art. 21 ust. 1 i 2 oraz art. 48d ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku. Prezes WAM stwierdził, że wykładnia powołanych przepisów łącznie z rozporządzeniem wykonawczym Ministra Obrony Narodowej z dnia 9 czerwca 2010 roku w sprawie wypłaty świadczenia mieszkaniowego (Dz. U. 2010 r., Nr 116, poz. 776 ze zm., dalej: rozporządzenie) prowadzi do wniosku, iż wypłata świadczenia mieszkaniowego może nastąpić, jeżeli żołnierz w danym garnizonie w kraju zajmuje określone stanowisko. Podkreślił, że w okresie od dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 lipca 2016 roku T. M. pełnił służbę poza granicami RP. Zatem w tym okresie nie pełnił służby w garnizonie na terenie kraju. W ocenie organu okoliczność, że T. M. z dniem 1 września 2013 roku został wyznaczony do służby poza granicami kraju i do dnia 11 października 2013 roku zajmował kwaterę w kraju oznacza, że po tej dacie w ogóle nie przysługuje mu prawo do otrzymania świadczenia mieszkaniowego. Wskazał, że zbieg uprawnień wynikających z ustawy z dnia 22 czerwca 1997 roku oraz ustawy z dnia 11 września 2003 roku nie daje podstaw do korzystania przez tego samego żołnierza z dwóch form uprawnień do zakwaterowania, tj. nieodpłatnego zakwaterowania w państwie pełnienia służby i jednocześnie wypłaty świadczenia mieszkaniowego w kraju. Wyjaśnił, że w art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1997 roku prawodawca dopuścił możliwość zrealizowania uprawnienia do zakwaterowania tylko w jeden z wymienionych tam sposobów. Wynika więc z tego, że nie jest dopuszczalne realizowanie omawianego uprawnienia na dwa równoległe sposoby. Wskazał też, że powołana ustawa zawiera regulacje dotyczące zakwaterowania żołnierzy zawodowych służących przede wszystkim na terenie kraju. Organ zaznaczył, że ustawodawca nie pozbawia żołnierza wyznaczonego do pełnienia służby poza granicami państwa zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych. Natomiast tą ściśle określoną materię wyłącza spoza zakresu działania WAM, przyznając kompetencje do realizacji uprawnień mieszkaniowych takiego żołnierza innym organom, określonym w ustawie z dnia 11 września 2003 roku oraz aktach wykonawczych, tj. w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 września 2010 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa.

Strona 1/4