Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Sławomir Antoniuk Protokolant: st. asystent sędziego Dorota Kozub - Marciniak po rozpoznaniu w dniu 7 października 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 112/14 w sprawie ze skargi P. B. na postanowienie Ministra Skarbu Państwa z dnia[...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżone postanowienie, a także postanowienie Wojewody D. z dnia [...] września 2013 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz P. B. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego za obie instancje.
Wyrokiem z dnia 18 lipca 2014 r. (sygn. akt I SA/Wa 112/14), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. B. na postanowienie Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania.
Wyrok został wydany w następujący okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Decyzjami z dnia [...] października 2008 r. nr [...], Wojewoda D. stwierdził nieważność zaświadczenia Starosty Z. z dnia [...] maja 1999 r. nr [...] a także zaświadczenia Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia [...] listopada 1998 r., stwierdzających że B. B. oraz P. B., jako spadkobiercy B. B., posiadają uprawnienie do otrzymania ekwiwalentu za mienie nieruchome, pozostawione przez A. B. poza obecnymi granicami państwa polskiego.
Następnie, decyzją z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] Wojewoda D. - działając na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 2, art. 5 ust. 3 pkt 2, art. 8 ust. 1 pkt 2, art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - potwierdził B. B. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. B. nieruchomości w miejscowości N. w województwie t., czyli poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej zaś decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., ten sam organ odmówił P. B. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. B. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu stanowiska Wojewoda stwierdził, że uprawnionym do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. B. majątku na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej był wyłącznie B. B. Zgodnie bowiem z treścią dokumentu zatytułowanego "Opis mienia pozostawionego", A. B. (matka B. i P. B.) była właścicielką nieruchomości pozostawionej w miejscowości N. w województwie t. a - na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] października 1990 r. (sygn. akt. [...]) o zniesieniu współwłasności i dziale spadku - prawo do ekwiwalentu za mienie pozostawione przez A. B. poza obecnymi granicami państwa polskiego nabył w całości jej drugi mąż - B. B. Spadek zaś po nim nabył z mocy testamentu - wyłącznie B. B. (vide: postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] października 1996 r. sygn. akt. [...]). Spadkobiercami natomiast B. B., zmarłego w 2010 r., stały się dzieci jego zmarłego brata - T., to jest: A. B. i J. B. (postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] sierpnia 2010 r., sygn. akt [...]).
Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2013 r., P. B. zwrócił się do Wojewody D. o wznowienie obu postępowań administracyjnych, zakończonych w/w prawomocnymi decyzjami Wojewody D. (to jest: z dnia [...] marca 2009 r. o potwierdzeniu prawa do rekompensaty B. B. i z dnia [...] lutego 2010 r. o odmowie potwierdzenia tego prawa P. B.podnosząc, że - jego zdaniem - wyszły na jaw nie znane organowi a istotne dla sprawy nowe dowody, istniejące w dniu wydania decyzji (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.).Wnioskodawca wskazał przy tym we wniosku na szereg dokumentów a także wnosił o przeprowadzenie dowodu z akt spraw sądowych, oznaczonych sygnaturami akt [...] oraz [...]. Twierdził też, iż rzeczywistym właścicielem nieruchomości, pozostawionej na byłym terytorium państwa polskiego, nie była jego matka - A. B., a był nim początkowo jego prawdziwy ojciec - S. L. ( pierwszy mąż matki), a po jego śmierci w 1936 r. -stał się nim on sam.