Ponadto, na co również wskazuje materiał dokumentacyjny sprawy, skarżący nie wykorzystuje własnych możliwości, które mogłyby przyczynić się do poprawy jego sytuacji życiowej. Skarżący kasacyjnie legitymuje się prawem własności do trzech lokali mieszkalnych, a tym samym jest w stanie pokonać dotyczące tej kwestii trudności życiowe wykorzystując własne uprawnienia i zasoby, a więc ma możliwość zaspokojenia we własnym zakresie potrzeby mieszkaniowej. Możliwości takiej nie wyklucza fakt, iż dwa z ww. lokali są wynajmowane, a trzeci lokal jest w złym stanie technicznym.
Powyższe wywody przesądzają o niezasadności zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia art. 3 ust. 1, art. 7, art. 8 ust.3, art. 11 ust.2 i art. 39 ustawy o pomocy społecznej. Przypomnieć również nalezy, że sądowa kontrola legalności decyzji wydanych w ramach uznania administracyjnego sprowadza się do zbadania, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem wyjaśniającym, tzn. czy organy obu instancji prawidłowo zebrały materiał dowodowy i rozważyły wszystkie okoliczności mogące mieć wpływ na wybór możliwości rozstrzygnięcia w zakresie przyznania lub odmowy przyznania świadczenia z pomocy społecznej. W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił działanie organów jako pozostające w zgodzie z przepisami ustawy o pomocy społecznej i kodeksu postępowania administracyjnego. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przez ten Sąd art. 7, i art. 77 K.p.a. nie mogły więc odnieść oczekiwanego skutku.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261 P.p.s.a.