Sąd wskazał, że istotą zasiłku celowego z art. 39 ustawy o pomocy społecznej jest zaspokojenie konkretnej potrzeby bytowej. Skoro organy ustaliły bezsprzecznie, że skarżący jest właścicielem 3 lokali mieszkalnych w kamienicy w L., a wskutek tego ma potencjalną możliwość w nich zamieszkania, to stwierdzenie przez organy, że nie zaistniała przesłanka niezaspokojonej potrzeby mieszkaniowej, jako jednej z podstawowych potrzeb bytowych, jest oceną trafną. Skarżący podnosi okoliczność, iż budynek w L. jest zdewastowany i nie nadaje się do zamieszkania, ale ten argument jest nieprzekonywujący skoro w budynku tym niewątpliwie mieszkają lokatorzy, poza tym skarżący nie domagał się pomocy finansowej na remont, ale pokrycie opłaty za hotel. Powyższe przesądza o tym, że organy pomocy społecznej władne były w tym przypadku podjąć wobec skarżącego, na podstawie art. 39 ustawy o pomocy społecznej, decyzję negatywną i w sposób wystarczający ją uzasadniły. W ocenie Sądu, organy nie naruszyły też art. 7 i 77 § 1 K.p.a. poprzez ustalenie, że zaspokojenie potrzeby bytowej, której sfinansowania skarżący żądał, jest w świetle jego sytuacji życiowej rzeczywiście zbędne.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł G. P. domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:
1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 3 ust. 1, art. 7 pkt 1,2,3,5,6, art. 8 ust. 3, art. 11 ust. 2, art. 39 ustawy o pomocy społecznej;
2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 i art. 77 K.p.a.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona podniosła, że dwa z posiadanych przez skarżącego lokali są wynajęte, zaś czynsze z tych lokali są zajęte przez komornika. Trzeci lokal nie nadaje się do zamieszkania ponieważ jest zagrzybiony i zamieszkiwanie w nim zagraża zdrowiu. Skarżący kasacyjnie wskazał, że od 30 lat mieszka w K. W 2009 r. był na spotkaniu w MOPS, podczas którego zaproponowano mu wyjazd do L., tj. na drugi koniec Polski. W grudniu 2009 r. był ze swoim pełnomocnikiem (emerytowanym radcą prawnym) w MOPS, jednak urzędnicy nie zgodzili się, aby podczas negocjacji był obecny jego pełnomocnik. W dniu [...] maja 2011 r. w MOPS odbyło się 2-godzinne spotkanie odnośnie kontraktu socjalnego jednakże nie przedstawiono mu projektu kontraktu socjalnego. W styczniu 2013 r. skarżący kasacyjnie stawił się w MOPS na negocjacje dotyczące kontraktu socjalnego. Skarżący podkreślił, że w aktach sprawy nie ma kontraktu socjalnego. Zarzucił, że w sprawie nie zostały podjęte wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie słuszny interes skarżącego. Wskazał, że wypełniony kontrakt socjalny został mu przysłany pocztą; miał go podpisać bez negocjacji.
.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.