Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./ przyjmuje regułę, że orzecznictwo w sprawach zasiłków rodzinnych należy do właściwości organów administracji publicznej, a do postępowania przed tymi organami w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Brak przepisu szczególnego stanowiącego o prawie odwołania od tych decyzji do sądu powszechnego powoduje, że obowiązuje tok instancji przyjęty w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./. Brak regulacji szczególnej wyłącza bowiem prawo przeniesienia sprawy rozstrzygniętej decyzją administracyjna na drogę postępowania przed sądem powszechnym.
Art. 477[8] par. 2 Kpc nie może zatem stanowić samoistnej regulacji wyłączającej tok instancji w postępowaniu administracyjnym oraz właściwości sądów administracyjnych do orzekania w sprawach skarg na decyzje w sprawach świadczeń rodzinnych podejmowanych przez organy administracji publicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig - Maciszewska, Sędziowie NSA Wojciech Chróścielewski (spr.), Henryk Dolecki, Protokolant Mariusz Bartosiak, po rozpoznaniu w dniu 14 października 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 stycznia 2005 r. sygn. akt II SA/Lu 902/04 w sprawie ze skargi Alicji D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. z dnia 10 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie; 2. odstępuje od zasądzenia od Alicji D. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 14 stycznia 2005 r., II SA/Lu 902/04, stwierdził nieważność zaskarżonej przez Alicję D. decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. z 10 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku. Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Swoją decyzją Samorządowe Kolegium odwoławcze uchyliło na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa decyzję Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Z. z dnia 4 października 2004 r. w sprawie zmiany decyzji z 14 września 2004 r. ustalającej prawo do zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku z tytułu samotnego wychowywania dziecka w części ustalającej dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka i ustaliło wysokość tego dodatku na kwotę 175 zł miesięcznie na okres od 1 września 2004 r. do 31 grudnia 2004 r. Podstawą decyzji organu odwoławczego był art. 70a ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U. nr 228 poz. 2255 ze zm./ obowiązujący od 1 października 2004 r., w świetle, którego osobie otrzymującej dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka i pobierającej do dnia 30 kwietnia 2004 r. świadczenie z funduszu alimentacyjnego ustala się w okresie od 1 maja 2004 r. do 31 grudnia 2004 r. prawo do tego dodatku w wysokości 70% świadczenia z funduszu alimentacyjnego przysługującego w kwietniu 2004 r. Odwołująca się pobierała takie świadczenie do kwietnia 2004 r. w wysokości 250 zł a wiec należny jej dodatek wynosi 175 zł. Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych przyznano podwyższony dodatek od dnia 1 września 2004 r. to jest począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek. W skardze na tą decyzję Alicja D. wniosła o jego przyznanie począwszy od maja 2004 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swojego wyroku uznał, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa jako wydaną bez podstawy prawnej. Sąd stwierdził, że organ właściwy do prowadzenia postępowania w sprawach świadczeń rodzinnych to wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie lub otrzymującej takie świadczenie - art. 20 ust. 2, art. 3 pkt 11 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Właściwym do rozpoznania odwołania od decyzji takiego organu nie jest jednak organ administracji publicznej wyższego stopnia, lecz inny organ wskazany w ustawie. Na podstawie art. 477[8] Kpc w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. organem tym jest sąd rejonowy. Dlatego też decyzja organu odwoławczego dotknięta była wadą nieważności z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
W skardze kasacyjnej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Z. zaskarżyło wyrok Sądu I instancji w całości zarzucając mu naruszenie prawa materialnego: