Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maciej Dybowski, Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.), Sędzia del. WSA Marzenna Glabas, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Gospodarki od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2481/13 w sprawie ze skargi K. O. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1) uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2) zasądza od K. O. na rzecz Ministra Rozwoju i Finansów kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę K. O. na opisaną w sentencji decyzję Ministra Gospodarki i uchylił tę decyzję oraz decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] listopada 2012 r., nr [...], stwierdził że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu oraz orzekł o kosztach postępowania.
Jak wynika z jego uzasadnienia wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy: pismem z dnia [...] czerwca 2011 r. K. O. wystąpiła o zmianę decyzji Ministra Gospodarki z dnia [...] lipca 2002 r., nr [...], poprzez podwyższenie odszkodowania przyznanego z tytułu stwierdzenia nieważności decyzji o przejęciu mienia, a to Cegielni [...] w B., o wysokość utraconych korzyści. W uzasadnieniu wskazała, że Minister Gospodarki przyznał jej odszkodowanie za szkodę obejmującą jedynie utracone składniki mienia ruchomego. Decyzja ta została wydana w oparciu o art. 160 § 1 K.p.a., który zawężał roszczenia odszkodowawcze wobec Skarbu Państwa do szkody rzeczywistej. Podniosła, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 23 września 2003 r., sygn. akt K 20/02, orzekł że art. 160 § 1 K.p.a. w części ograniczającej odszkodowanie jest niezgodny z Konstytucją. W jej ocenie art. 155 K.p.a. umożliwiający zmianę decyzji doprowadzi do jej zgodności z prawem. Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. Minister Gospodarki, na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. w związku z art. 155 K.p.a., umorzył postępowanie w sprawie. W jej uzasadnieniu wskazał, że w następstwie rozpoznania wniosku I. K., podtrzymywanego po jej śmierci przez następców prawnych S. K. i A. M., decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...], odmówił uchylenia ostatecznej decyzji Ministra Gospodarki z dnia [...] lipca 2002 r. w przedmiocie przyznania odszkodowania, w związku z decyzją Ministra Przemysłu i Handlu z dnia [...] sierpnia 1996 r., nr [...], oraz decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 1999 r., nr [...], które stwierdzały nieważność: zarządzenia Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] sierpnia 1949r. (ustanawiającego przymusowy zarząd nad opisanym wyżej mieniem) i orzeczenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia [...] grudnia 1958 r. (przejmującego go na własność Państwa). Organ uznał, iż powiększenie przyznanego decyzją dotychczasową odszkodowania o dalszą kwotę z tytułu utraconych korzyści nie może nastąpić, gdyż Trybunał Konstytucyjny w przywołanym wyżej wyroku opowiedział się za koniecznością uwzględnienia tego elementu szkody w odniesieniu jedynie do stanów powstałych przed dniem wejścia w życie Konstytucji, czyli przed dniem 17 października 1997 r., stąd nie odnosił się do stanu niniejszej sprawy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 września 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 716/10, uchylił decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] marca 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r., lecz wyrokiem z dnia 30 listopada 2011 r., sygn. akt I OSK 2107/10, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 września 2010 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu Sądowi. W następstwie powyższego wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 116/12, została oddalona skarga na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] marca 2010 r.