Skarga kasacyjna na decyzję Komendanta Głównego Policji w przedmiocie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 2103/14 w sprawie ze skargi Z.W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz Z. W. kwotę 137 (sto trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji
Uzasadnienie strona 1/6

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 2103/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Z. W. na sprecyzowaną w sentencji decyzję Komendanta Głównego Policji i uchylił tę decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Stołecznego Policji, nadto orzekł o wykonalności zaskarżonej decyzji oraz o kosztach postępowania.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Komendant Główny Policji zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2014 r., nr [...], na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...], którą stwierdził on nieważność rozkazu personalnego Komendanta Rejonowego Policji [...] z dnia [...] grudnia 2004 r., nr [...], w przedmiocie ustalenia policjantowi - Z. W. prawa do wzrostu uposażenia zasadniczego z tytułu wysługi lat na dzień przyjęcia do służby ([...] grudnia 2001 r.). Doszedł bowiem do przekonania, że decyzja dotychczasowa rażąco narusza prawo. Nieprawidłowo zaliczono do wysługi lat okres zatrudnienia Z. W. w Kopalni [...] "[...]" w Ł. od dnia [...] grudnia 1995 r. do dnia [...] marca 1996 r., podczas którego korzystał on z urlopu bezpłatnego. Uczyniono to z uchybieniem § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152, poz. 1732 ze zm.). Za ten okres nie przysługiwało mu bowiem wynagrodzenie. Poza tym, wadliwie zaliczono okres pracy w gospodarstwie rolnym matki funkcjonariusza, bowiem organ nie wyjaśnił, czy matka była rolnikiem, nie zweryfikował powierzchni gospodarstwa, ani nie ustalił, czy uprawa roli wymagała dodatkowych osób. Rażącego naruszenia prawa upatrywał więc organ nadzoru w uchybieniach procesowych. Od powyższej decyzji ostatecznej skargę wywiódł Z. W., wnosząc o jej uchylenie i uchylenie decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił jej naruszenie art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz. U. Nr 54, poz. 310), nadto rażące naruszenie prawa procesowego, w tym art.156 § 1 pkt 2 K.p.a. W jego ocenie konkluzja o rażącym naruszeniu prawa decyzją dotychczasową jest chybiona.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznając, że skarga zasługuje na uwzględnienie powołał się na reguły uzasadniające stwierdzenie nieważności decyzji, zwłaszcza przesłanki rażącego naruszenia prawa, po czym wskazał, iż jego zdaniem opisany wyżej rozkaz personalny z dnia [...] grudnia 2004 r. w części dotyczącej zaliczenia do wysługi lat pracy w gospodarstwie rolnym nie jest obarczony wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Zatem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja naruszają przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. W przekonaniu Sądu meriti decyzja dotychczasowa została wydana w oparciu o materiał dowodowy pozwalający na poczynienie potrzebnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych, a przeprowadzone dowody były wiarygodne i przekonujące. W każdym razie w takim stopniu, który nie pozwala na wzruszenie decyzji w trybie nadzwyczajnym. Nie doszło też do rażącego naruszenia prawa materialnego, bo poprawnie ustalony stan faktyczny odpowiada stosownym przepisom. Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 987, poz. 1687 ze zm.) wysokość uposażenia zasadniczego policjanta jest uzależniona od grupy zaszeregowania jego stanowiska oraz od posiadanej wysługi lat. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 5 cytowanego wyżej rozporządzenia z 6 grudnia 2001 r., do wysługi lat uwzględnianej przy ustalaniu wzrostu uposażenia zasadniczego określonego w jego § 3, zalicza się inne (niż uregulowane w poprzednich punktach) okresy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów podlegają wliczeniu do okresu pracy lub służby, od którego zależą uprawnienia pracownicze lub wynikające ze stosunku służbowego. Takimi okresami są okresy uregulowane m.in. w art. 1 ust. 1 pkt 3 przytoczonej wyżej ustawy z dnia 20 lipca 1990 r., czyli praca w indywidualnym gospodarstwie w charakterze domownika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników i członków ich rodzin, przypadająca po 31 grudnia 1982 r. Jej potwierdzeniem jest zaświadczenie właściwego urzędu gminy albo zeznania dwóch świadków. Z akt sprawy wynika, iż w postępowaniu zakończonym wydaniem dotychczasowego rozkazu personalnego zgromadzono dowody potwierdzające pracę skarżącego w gospodarstwie rolnym matki i wykazano jego status domownika. Zatem nie można, w ocenie Sądu meriti, zasadnie przyjąć, iż organ rozstrzygnął sprawę bez zgromadzenia niezbędnego materiału dowodowego i bez właściwego jego rozważenia. Sąd ten podkreślił, że zastrzeżenia co do prawidłowości zgromadzonego materiału dowodowego, jak i jego oceny, w tym późniejsze sformułowanie odmiennych konkluzji, nie mogą stanowić podstawy do zastosowania instytucji nieważności ostatecznego rozstrzygnięcia administracyjnego. Wady musiałyby być istotne i poważne, aby doprowadzić do wzruszenia decyzji dotychczasowej. W przeciwnym wypadku dochodzi do nieuzasadnionego uchybienia regule trwałości decyzji ostatecznych. Tryb nadzwyczajny nie jest wszak tożsamy z trybem instancyjnym - zwykłym. Natomiast za zasadny uznał wniosek organów, wedle którego zaliczenie skarżącemu do wysługi lat okresu korzystania z urlopu bezpłatnego nastąpiło z rażącym naruszeniem § 4 ust. 2 rozporządzenia z 6 grudnia 2001 r. Jednak z uwagi na "ekonomikę postępowania i zawiłości proceduralne", uchylił w całości oba rozkazy wydane w postępowaniu nadzorczym. Jako podstawę prawną przytoczył art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 152, art. 200 w związku z art. 205 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej P.p.s.a.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji