Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska Sędziowie: Sędzia NSA Izabella Kulig - Maciszewska (spr.) Sędzia NSA del. Janusz Furmanek Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 marca 2014 r. sygn. akt II SA/Gd 411/13 w sprawie ze skargi Z. M. na zarządzenie Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] marca 2010 nr [...] w przedmiocie podania do publicznej wiadomości wykazu nieruchomości przeznaczonych do oddania w użytkowanie wieczyste 1. oddala skargę kasacyjną, 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego
Wyrokiem z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 411/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Z. M. na zarządzenie Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] marca 2010 r., nr [...] w przedmiocie podania do publicznej wiadomości wykazu nieruchomości przeznaczonych do oddania w użytkowanie wieczyste.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że zarządzeniem z dnia [...] marca 2010 r., Prezydent Miasta Gdańska podał do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości położonych w Gdańsku Zaspie ul. Żwirki i Wigury (działka nr 112) i ul. Burzyńskiego (działka nr 111) obręb 33, przeznaczonych do oddania w użytkowanie wieczyste na 99 lat licząc od dnia powstania tego prawa na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej "Rozstaje", przy czym oddania w użytkowanie wieczyste następuje na realizację budownictwa mieszkaniowego z dopuszczalnością realizacji celu oświatowego - przedszkola jako towarzyszącego.
Po bezskutecznym wezwaniu Prezydenta Miasta Gdańska do usunięcia naruszenia prawa Z. M. wniosła skargę na powyższe zarządzenie.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Gdańska wniósł o jej oddalenie wskazując, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej "Rozstaje", której członkiem jest skarżąca, nie wpływa na interes prawny skarżącej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za nieuzasadnioną.
Powołując treść art. 101 ust. 1 u.s.g. Sąd wskazał, że przesłankami skutecznego wniesienia skargi i podważenia zarządzenia organu gminy w drodze zaskarżenia jej do sądu administracyjnego są uprzednie wezwanie organu do usunięcia naruszenia oraz wykazanie przez skarżącego, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienie.
Sąd, analizując okoliczności przedstawione w skardze, uznał, że skarżąca nie spełniła wymogu art. 101 ust.1 u.s.g., jakim jest wykazanie naruszenia jej interesu prawnego lub uprawnienia. Wnosząc bowiem skargę w opisanym trybie skarżący winien wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną, a nie wyłącznie faktyczną sytuacją, a zaskarżonym przezeń aktem, polegający na tym, że akt ten narusza jego interes prawny lub uprawnienie. W orzecznictwie sądwoadministracyjnym przyjmuje się, że mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo, co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby. Przy czym, w przypadku przesłanki wskazanej w art. 101 ust. 1 u.s.g. interes prawny skarżącego musi zostać dodatkowo naruszony w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków i naruszenie to musi występować w momencie zaskarżenia aktu, a nie dopiero w przyszłości. Kwestionując zarządzenie w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. trzeba zatem wykazać, że negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego, czyli np. pozbawia go pewnych, gwarantowanych prawem uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Stanowi to istotne zawężenie legitymacji skargowej w stosunku do zasady ogólnej wyrażonej w art. 50 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Do wniesienia skargi nie legitymuje sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani stan zagrożenia interesu prawnego. Przy korzystaniu z art. 101 ust. 1 u.s.g. należy bowiem wykazać już dokonane, a nie tylko ewentualnie zagrażające, naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę kwestionowanym aktem. Zdarzenia przyszłe i niepewne nie mogą bowiem przesądzać o przyznaniu skarżącemu legitymacji do wniesienia skargi. Dopiero naruszenie interesu prawnego otwiera drogę do merytorycznej oceny zarzutów zawartych w skardze.