Skarga kasacyjna od wyroku WSA w Warszawie w sprawie ze skargi R. D. na orzeczenie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.) Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek del. WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant st. asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 678/12 w sprawie ze skargi R. D. na orzeczenie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od R. D. na rzecz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 lipca 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 678/12 oddalił skargę R. D. na orzeczenie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Dyrektor Delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w [...] orzeczeniem nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r., wydanym na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.- dalej ustawa o ABW oraz AW) oraz § 27 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie udzielania wyróżnień i przeprowadzania postępowań dyscyplinarnych wobec funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.), wymierzył R. D., inspektorowi Wydziału [...], karę dyscyplinarną nagany, uznając tego funkcjonariusza winnym przewinienia dyscyplinarnego określonego w § 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2004 r. polegającego na tym, że w dniu [...] maja 2011 r. będąc skierowany przez Kierownictwo Delegatury ABW w [...] do wsparcia w czynnościach procesowych śledztwa prowadzonego przez Wydział Postępowań Karnych Delegatury ABW w [...], odmówił wykonania wydanego przez Naczelnika Wydziału Postępowań Karnych polecenia służbowego i nie udał się do miejscowości C. w celu udzielenia pomocy funkcjonariuszom ABW, którzy wykonywali czynności procesowe w firmie [...].

W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że w dniu [...] maja 2011 r. R. D. wraz dwoma innymi funkcjonariuszami wykonywał czynności w ramach śledztwa prowadzonego przez Wydział Postępowań Karnych. Po zakończeniu tych czynności o godz. 14.20 funkcjonariusze otrzymali od Naczelnika Wydziału Postępowań Karnych, koordynującego działania procesowe, polecenie udania się do miejscowości C. w celu wsparcia funkcjonariuszy ABW wykonujących czynności w firmie [...]. Polecenie to przekazał im R. W., wyjaśniając przyczyny nagłego wyjazdu do wspomnianej miejscowości. R. D. odmówił wykonania tego polecenia, wskazując, że musi zapewnić opiekę swemu dziecku i oświadczając, że do miejscowości C. może udać się dopiero po godz. 18.00. Ustalenia te wynikają między innymi ze zeznań A. M., B. M., G. O., S. G., C. J. oraz R. W., których relacje są spójne i logiczne. W tej sytuacji odmienne wyjaśnienia obwinionego R. D. oraz zeznania P. M., a także M. P. uznano za niewiarygodne. Ustalony w sprawie stan faktyczny potwierdza również analiza połączeń telefonicznych wykonanych w dniu 18 maja 2011 r. w godzinach 13:30 - 16:00 oraz analiza nagrań z monitoringu Delegatury ABW w [...], obejmującego wejście główne i tylne do budynku Delegatury oraz parking. W toku przeprowadzonego postępowania R. D. korzystał z przysługujących mu uprawnień, w tym prawa do przeglądania akt, sporządzania notatek i składania wniosków dowodowych. Wnioski dowodowe obwinionego były na bieżąco rozpatrywane przez Rzecznika Dyscyplinarnego, który je oddalał, gdyż wnioskowane czynności zostały już zrealizowane, a część wniosków nie dotyczyła w ogóle przedmiotu postępowania lub zmierzała do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania dyscyplinarnego. Żądania dotyczące sporządzenia kserokopii z akt dyscyplinarnych nie mogły być uwzględnione, gdyż dokumenty te zawierały dane osobowe funkcjonariuszy ABW. Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził, że stopień naruszenia dyscypliny służbowej przez R. D. był znaczny. Funkcjonariusz ABW podlega bowiem szczególnym ograniczeniom wynikającym z przepisów pragmatyki służbowej, do których należy m.in. wykonywanie poleceń służbowych. Istotne jest ponadto to, że od obwinionego, który posiada stopień kapitana oraz zajmuje stanowisko inspektora, należy oczekiwać nieskazitelnej postawy i postępowania stanowiącego wzór dla innych, młodszych funkcjonariuszy ABW. Na ocenę stopnia naruszenia dyscypliny wpłynął fakt, iż nie wykonując polecenia służbowego, R. D. nie tylko dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego, o jakim mowa w § 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2004 r., ale naruszył również postanowienia roty ślubowania funkcjonariuszy ABW (art. 47 ust. 1 ustawy o ABW oraz AW). Przy ustalaniu wymiaru kary uwzględniono okoliczności łagodzące, to jest dobrą okresową opinię służbową, fakt że funkcjonariusz nie był dotychczas karany dyscyplinarnie oraz to że w 2010 r. otrzymał od Szefa ABW list gratulacyjny za wzorową postawę w realizacji zadań służbowych.

Strona 1/10