Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 17 ust. 1a u.ś.r., poprzez jego błędną wykładnię oraz zarzutu naruszenia § 2 powołanego rozporządzenia, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, stwierdzić należy, iż nie mogły one odnieść zamierzonego skutku. Sąd pierwszej instancji trafnie wskazał, że dokonana przez Prezydenta Miasta [...] w decyzji z dnia [...] maja 2013 r. nr [...], utrzymanej w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...], ocena uprawnienia L.K. , której odmówiono przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawnym mężem została zakwestionowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, który wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 791/13 decyzje organów obu instancji uchylił, stwierdzając m.in. że dokonana przez organy wykładnia art. 17 ust. 1a u.ś.r. była błędna, gdyż przepis ten nie dotyczy małżonka osoby niepełnosprawnej i nie miał w tym przypadku zastosowania. W rozpoznawanej sprawie dotyczącej odmowy przyznania L.K. świadczenia w formie pomocy finansowej realizowanej w ramach rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, Sąd pierwszej instancji powtórzył wykładnię powołanego wyżej przepisu przedstawioną w uzasadnieniu w/w wyroku i w pełni ją podzielił. W konsekwencji stwierdził, że skoro L.K. spełnia przesłanki do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego,to przysługuje jej również wskazana pomoc finansowa, która ma charakter pochodny od tego świadczenia. Ubocznie zauważyć należy, iż w istocie zarówno organy, jak i Sąd, w obu sprawach weryfikują ocenę spełnienia przez L.K. warunków do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przy dokonywaniu wykładni art. 17 ust. 1a u.ś.r. istota sporu sprowadza się do wyjaśnienia, czy użyte w nim określenie "osobom, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r. (innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny), innym niż spokrewnione w pierwszym stopniu z osobą wymagającą opieki" odnosi się jedynie do osób powiązanych więzami krwi z osobą wymagającą opieki, będącymi jej dalszymi krewnymi (np. rodzeństwem, dziadkami, wnukami), czy dotyczy także małżonka.
W rozumieniu art. 61 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie, będący przed zawarciem małżeństwa względem siebie osobami obcymi, nie są w stosunku do siebie krewnymi, gdyż jeden z nich nie pochodzi od drugiego i nie mają wspólnego przodka. Analiza art. 17 ust. 1a u.ś.r. prowadzi zatem do wniosku, że przepis ten dotyczy tylko innych osób, na których zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w stosunku do osoby niepełnosprawnej ciąży obowiązek alimentacyjny wynikający z pokrewieństwa, a nie małżonka ubiegającego się o świadczenie pielęgnacyjne na współmałżonka będącego osobą niepełnosprawną. W niniejszej sprawie oznacza to, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi dokonał prawidłowej wykładni art. 17 ust. 1a u.ś.r. uznając, iż w tym przypadku w stosunku do L.K. przepis ten nie ma zastosowania i zasadnie stwierdził, że skoro spełniała ona warunki do przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego za okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., to w sprawie miał zastosowanie § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego i przysługiwała jej również pomoc finansowa za w/w okres.
Na uwzględnienie nie zasługiwały także podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Przede wszystkim zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z § 2 rozporządzenia i art. 17 a ust. 1 u.ś.r. mającego istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, gdyż nie miało miejsca naruszenie wskazanych norm prawa materialnego. Powyższy zarzut jest niezasadny, gdyż Sąd pierwszej instancji, wykazując dokonanie przez organ błędnej wykładni art. 17 a ust. 1 u.ś.r. i § 2 rozporządzenia oraz jego niezastosowania w sprawie w sposób, który zdeterminował treść zaskarżonej decyzji, był zobligowany do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., zgodnie z którym Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Nie ulega wątpliwości, że naruszenie prawa materialnego może być wynikiem błędnej wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a., poprzez jego niezastosowanie, był nieskuteczny.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i w oparciu o art. 184 p.p.s.a. podlegała oddaleniu.