Skarga kasacyjna na decyzję SKO w G. w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego
Uzasadnienie strona 13/13

Ustawa nie ogranicza możliwości złożenia takiego wniosku. Zawieszenie prawa do emerytury zgodnie z art. 134 ust. 1 pkt 1 u.e.r.f.u.s. skutkować będzie wstrzymaniem wypłaty emerytury poczynając od miesiąca, w którym została wydana decyzja o wstrzymaniu wypłaty (art. 134 ust. 2 pkt 2 u.e.r.f.u.s.). Emerytura jest prawem niezbywalnym, ale uznać należy, że zawieszenie tego prawa eliminuje negatywną przesłankę z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r., w postaci ustalonego prawa do emerytury. Istota ograniczenia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego dla emeryta, wynikająca z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. musi być interpretowana jako wiążąca się nie z samym prawem do emerytury, lecz z jego realizacją w postaci wypłaty świadczenia. Skoro zawieszenie prawa do emerytury skutkuje wstrzymaniem jej wypłaty, to należy uznać, że eliminuje się w ten sposób negatywną przesłankę wyłączającą nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Zgodnie z art. 24 ust. 2 u.ś.r. prawo do świadczeń rodzinnych ustala się, począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, czyli w sprawach wymagających rezygnacji z emerytury od miesiąca, w którym strona przedstawi decyzję o wstrzymaniu wypłaty emerytury.

Podsumowując powyższe, należy uznać, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. Zauważyć przy tym należy, że skarżący kasacyjnie organ zarzucając naruszenie prawa materialnego - art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. zarzucił Sądowi I instancji dokonanie błędnej wykładni w sposób, w jaki Sąd I instancji tego nie uczynił. Skarżący kasacyjnie organ zarzucił bowiem Sądowi przyjęcie przy interpretacji dyrektyw wykładni funkcjonalnej i celowościowej prowadzącej do rozumienia tego przepisu w taki sposób, że wyłącza on prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osoby mającej już ustalone prawo do emerytury nie w całości, ale do wysokości tej emerytury (s. 2 skargi kasacyjnej). Wykładnia Sądu I instancji zmierzała tymczasem do przyjęcia rozwiązania polegającego na umożliwieniu osobie uprawnionej wyboru jednego ze świadczeń. Dopiero w uzasadnieniu skargi kasacyjnej argumentacja powołana na poparcie tego zarzutu odnosi się do wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. dokonanej przez Sąd I instancji.

Wobec podzielenia dokonanej przez Sąd I instancji wykładni prawa materialnego stanowiącego podstawę prawną zaskarżonej decyzji, należało uznać, że wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie były usprawiedliwione.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżony wyrok jest zgodny z prawem, wobec czego działając na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną. Jednocześnie w myśl art. 182 § 2 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, ponieważ strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a druga strona, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia odpisu skargi kasacyjnej nie zażądała przeprowadzenia rozprawy.

Strona 13/13
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze