Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie NSA Irena Kamińska (spr.) del. NSA Zygmunt Zgierski Protokolant st. asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 532/12 w sprawie ze skargi H. K. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia (...) stycznia 2012 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia specjalnego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 532/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. K. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia (...) stycznia 2012 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia specjalnego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż wnioskiem z 30 lipca 2011 r. H. K. zwróciła się do Prezesa Rady Ministrów, na podstawie art. 82 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie wyższej emerytury, pozwalającej na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych.
W uzasadnieniu wniosku podała, że w 1960 r. rozpoczęła naukę w zawodzie fryzjerskim. W latach 1970-1979 pracowała w Spółdzielni Pracy Fryzjersko-Kosmetycznej "W." w Warszawie, a następnie podjęła działalność na własny rachunek. Po zakwalifikowaniu do II grupy inwalidów nabyła prawo do renty z ogólnego stanu zdrowia. Ponieważ dokumentacja płacowa dotycząca okresu zatrudnienia w spółdzielni została, zgodnie z przepisami, zniszczona, nie ma możliwości uwzględnienia wynagrodzenia z tego okresu przy ustalaniu wysokości świadczenia należnego w zwykłym trybie. Skarżąca podnosiła, że był to okres pracy najbardziej wydajny, osiągała wówczas wysokie wynagrodzenie. Podała, że wielokrotnie zwracała się do ZUS o przeliczenie emerytury, ale bezskutecznie. Informowano ją natomiast, że powinna szukać dokumentów płacowych z lat 1970-1979. Ponadto skarżąca wskazała, że decyzją z (...) marca 2011 r. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania jej wyższej emerytury (w drodze wyjątku) na podstawie art. 83 ust. 1 powołanej ustawy, ponieważ posiada już prawo do emerytury na zasadach ogólnych. Podała także, że porusza się o lasce, po 30 latach pracy otrzymuje emeryturę w kwocie 677 zł i nie jest w stanie wykupić niezbędnych lekarstw. Dzieci nie są w stanie jej pomóc, a ze względu na wiek (68 lat) i stan zdrowia nie może podjąć pracy.
W związku z powyższym wnioskiem organ zwrócił się do Ośrodka Pomocy Społecznej Dzielnicy Mokotów m. st. Warszawy o nadesłanie informacji dotyczących sytuacji bytowej skarżącej.
Z informacji nadesłanych przez OPS wynika, że skarżąca jest mężatką, ale od około 10 lat pozostaje z mężem w nieformalnej separacji. Ma dwie dorosłe córki, z których jedna przebywa za granicą. Skarżąca podała, że nie otrzymuje od rodziny pomocy, ale nie występowała o alimenty ani od męża, ani od dzieci. Oświadczyła, że mieszka sama. Opłaty z tytułu użytkowania lokalu wynoszą ok. 450 zł i uiszczane są regularnie. Koszty leczenia skarżącej wynoszą około 200 zł miesięcznie. W trakcie wywiadu skarżąca została zapoznana z warunkami i możliwościami korzystania z pomocy ośrodka, ale oświadczyła, że nie zamierza ubiegać się o pomoc z OPS, gdyż uważa, że posiada uprawnienia do wyższej emerytury.
Decyzją z (...) listopada 2011 r. Prezes Rady Ministrów odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia. Zdaniem organu, okoliczności wynikające z uzasadnienia wniosku i nadesłanych dokumentów nie dają podstaw do przyznania skarżącej świadczenia specjalnego.